Slaap!

Te moe om te slapen!

Nachtmerries draven al dagen door mijn dromen. En de gapende muil van de de hedendaagse hysterie brult de hele nacht door: sirenezangen en hun Doppler-effect, pasgeboren rock-a-bye-huilbaby’s die meer decibels produceren dan de opgedreven snorfietsen van minderjarige pizzaleveranciers,  krolse katten of studenten, klapperende ramen, deuren en tanden, verdwaalde zatlappen, eeuwig lekkende kranen en de brabbelende boxen van louche blowers, wintermuggen, piepende ressorbakken en schoenzolen, klikklakkende naaldhakken en de vier pinkers van een dubbelgeparkeerde Turk. Verhitte gedachten slaan als condens neer op het vensterraam.

In een van de sociale letterbakblokken gooit een marginaal weer eens een pot, pint of z’n wijf uit het raam. Luidruchtige babbels weerklinken vanop ieder balkon. Ik aanhoor het klaaglied van een gescheiden kettingrookster in doorkijk-négligé, tjing-tjang-along-songs van een disco dansende meeneemchinees, een puffende fietspomp die een band reanimeert en de eerste tram naar Moscou …

En ondertussen wacht ik de ringtone af die weldra de sleur zal inluiden, een klepperende brievenbus vol woekeroffertes voor ‘elektriek’, ronkende motoren van vroeg verkeer, een volle blaas en de hunkering naar gewenste intimiteiten met mijn lief dat reeds richting verplichting zit, op het moment dat ik ontwaak. Waar is het zandmannetje gebleven? Of Ingeborg met haar anti-stress dvd’s? Waar kan ik rust vinden (buiten op de bodem van een fles rode wijn)? Wie zingt mijn wiegelied? Ik ben moe, moe, moedeloos van vermoeidheid! Kwam Klaas maar wat vaker…