Kalenderwinters

In ons ouderlijk huis hing er altijd zo’n typische draaikalender met sfeerfoto’s aan de muur. Dat was in de tijd dat de seizoenen nog klopten en de belofte van sneeuw werd nagekomen. Echte sneeuw is iets van vroeger, iets wat we nog eens tegenkomen op Vlaamse schilderijen, of in verzen van Gezelle: “Duister wordt de lucht en ’t jagen: sneeuw-, weêrom, en vlokkenvlagen…” Dat heb ik nog op school geleerd. Deze morgen stelde ik me tevreden met dat dunne laagje rijp dat op de daken lag. Het was in ieder geval voldoende om thermisch ondergoed aan te trekken en een poëtische impressie in mij los te weken. Ik deed mijn schaapsleren jas aan, zette mijn wollen muts op, en zong terwijl nog eens dat aandoenlijke liedje van Jan De Wilde. Buiten was het koud, maar niet zoals destijds.Het idee van eerste sneeuw voerde mij terug naar Machelen-aan-de-Leie en het boerenhof van mijn grootouders, waar ik in de winters van mijn jeugd heel wat eenzame uren heb gesleten. Het waren van die winters die aan het hart blijven kleven. Ik herinner me nog de witte, uitgestrekte weiden met haar houtskoolkleurige knotwilgen. De kraaien in de dode maïsvelden, de schapen op stal, de hooioppers onder ‘t zeil, de populieren langs de wal. Ik en mijzelf, en verder geen mens, slechts dat sonore gekraak van sneeuw onder de zolen. Een voetstappenspoor, als een scheef gestikte naad in een witte lap velour. En een blik achterom, naar het beloken raam van de fermette, waar mijn grootvader met gekruiste armen stond toe te kijken of ik toch zeker niet verder ging dan de ‘piekendraad’ van Monneke Kloef. Hinkelen naar de horizon, in een lang en mager schaduwlijf, tussen zondoorsmolten plekken in het sneeuwtapijt, tot de vrieskou verdampte en moe riep dat de soep klaar was. De geur van spekvet en savooien… Nee, van die kalenderwinters, die maken ze niet meer. Schilderij: Valerius De Saedeleer