Groentje

LET OP: bevat ironie

Een groene jongen zei onlangs tegen mij dat hij het allesbehalve ecologisch vond om ‘s zomers met het vliegtuig op reis te gaan. Met een eensgezinde knik beaamde ik dat en zei dat ik ook tot het najaar wachtte om nog eens naar Italië te vliegen. Tot de klimaatopwarming een beetje was overgewaaid en de prijzen weer gedaald. Na een oncomfortabele stilte vroeg hij me naar mijn meest memorabele zomer, die ongetwijfeld die in Madeira was, waar ik iedere dag van die hele grote satés aan het spit had gegeten. En geroosterde tonijnmoten, maar dat zei ik niet, want zo’n groene jongen mag je natuurlijk niet te veel tegen de borst stuiten.

Maar het was dus dié zomer, in Ponta do Sol, waar ik met vrienden een huisje in de heuvels had gehuurd. Beneden scheen de zon in de oceaan, terwijl het boven, in de bananenplantages, vaak stroboscopisch onweerde. En overal bloemen. Zo’n eilandgevoel, dat kun je niet uitleggen. Je wordt er door alle natuurelementen omgeven; zee, wind, watervallen, rotsen… Het ‘één te zijn met alles’, dat is fantastisch; een wandeling door de mistige bergen, of door het laatst overgebleven laurissilvawoud; een levend, ademend overblijfsel uit het verre verleden van onze aarde. De geur van laurier in de ijle avondlucht. Boomkikkers, gekko’s en schildpadden die stiekem wegkruipen. Het ‘plejaaa’ van wilde pauwen in de verte. En dan die vissershaventjes, waar knoestige werkhanden het eten bereiden; de espetada’s en de carne de vinho, de albacore en de lapas. En achteraf nog een bolo, met rauwe berghoning, die door diezelfde werkhanden geslingerd wordt.

De groene jongen antwoordde dat hij zijn meest memorabele zomer in Berlijn had doorgebracht. Hij was er verdorie naartoe gefiétst. Wel met de trein teruggekomen, maar toch… In Kreuzberg, dicht bij alle bekende clubs, had hij logies gevonden in een zero-waste hotel met zicht over de hele metropool. En hij had natuurlijk heel erg vegan gegeten. En ook gedronken, want op iedere hoek van de straat kun je er haverlattes krijgen. Daar kon ik natuurlijk niks tegen inbrengen. Ik was niet groen en zou het volgens hem nooit worden…