Requiem

Soms komen ze binnen met de smoes ‘dat de hond hallo wilde zeggen’ of ‘dat ze geheel toevallig in de buurt waren’. Maar eenzaamheid kent geen toeval. En dan schaffen ze zich uit schuldgevoel en fatsoen een paar goedkope sokken aan, kwestie van het beoogde praatje toch maar af te kopen. Zo ging het ook met die ene oude dame, die een paar bonte sokken afrekende en me vroeg om er een pakje van te maken. Een cadeautje voor zichzelf, want ze had het naar eigen zeggen verdiend. Zoals mensen wel vaker doen, slaakte ze een zucht om de conversatie te starten. ‘Jaja…’ Ze was die ochtend nog eens naar een ouderwetse ‘begraving’ geweest. Geen crematie, maar een begrafenis zoals het hoorde: eerst de kerk, dan de grond in. Ondanks de covid-maatregelen had men er toch nog iets moois van gemaakt; de bloemen waren verzorgd en de pastoor had levendig gesproken. Iedereen was netjes in het zwart gekomen, en ze hadden tijdens de condoleance-file het Requiem Aeternam gespeeld. De dood presenteerde volgens haar nog altijd een beetje chiquer in het Latijn. Ik knikte minzaam en wond een lintje om haar pakje. ‘Elske was pas zesentachtig…’ zuchtte ze toen. ‘Dat is net zo oud als ik.’ Het was allemaal snel gegaan met die kwaaie ziekte waarvan ze de naam niet uitsprak. Maar ze troostte zich met het feit dat ze Elske nog was gaan groeten in het mortuarium, en het mens daar beter voor de dag was gekomen dan ze in jaren had gedaan. Om de sfeer niet te verpesten, liet ik persoonlijke anekdotiek achterwege en zei dat de sokken van zeer goede kwaliteit waren. Bamboe: praktisch onverslijtbaar. Haar mond sloeg in een bedenkelijke kronkel. ‘Wel, dan is de kans klein dat u mij hier nog terugziet, want veel tijd om de dingen te verslijten heb ik blijkbaar niet meer.’ Een klantenkaart hoefde niet. Ze nam het tasje aan, wenste mij nog een prettige dag en stiefelde naar de deur. Op kousenvoeten naar het Paradijs, en haar knieën kraakten al haar requiem.