Smoothie

Er kwam mij vandaag weer eens een stukje aanwaaien. Zomaar, gratis en voor niks. Ik had een vrije dag en besloot nog voor de warmste warmte mijn boodschappen te doen en in het centrum iets kleins te eten. Omdat het te vroeg was voor ‘alcool’ bestelde ik mij iets wat ik anders nooit bestel: een smoothie. Ne smoetie, op z’n Vlaams, die volgens de serveuse zodanig veel vitamines bevatte dat ik er terstond een half leven zou bijkrijgen. En om te eten nam ik zo’n grote boerenomelet die rook naar een ochtend op het Engelse platteland. Maar daar gaat dit cursiefje niet over. Het gaat over een koppel dat me daar zeer is bijgebleven. De man, een magere zwikzwak met dunne lippen, deed teken naar zijn vrouw dat ze zich moest haasten. Het laatste tafeltje in de schaduw… Met de blik van een belijder-martelares jakkerde ze naar haar gereserveerde stoel onder de luifel. Naast zich plofte ze een hele serie koopjes neer, alsof het een ochtend vol sisyfusarbeid was geweest. Ze bestelden iets te eten en zeiden dan zeker een halfuur niks meer. Het was eigenlijk al lang voorbij tussen die twee, maar het was ook niet meer de moeite om nog opnieuw te beginnen. Waarschijnlijk had hij een paar keer te veel met zijn vuile voeten over de dure tapijten gelopen en had zij daarover iets te vaak aan zijn kop gezeurd. Ik keek naar die twee zure gezichten en zag plots een strooien dak met zonnepanelen, een niervormig zwembad, een kortgeschoren tuin die stinkt naar Roundup en een oprit met aan het einde een plaasteren Venus-zonder-armen. Ik zag mensen die alles hadden en tegelijkertijd ook niks.

De vrouw tikte een paar keer op haar telefoon en liet de man dan de nieuwste foto’s van NASA zien. ‘De diepste foto’s van het universum ooit…’ las ze voor. De man wrong zijn dunne lippen samen en antwoordde dan met opgetrokken schouders: en noemt men dit nu Chardonnay? Er vonkte een soort kyrie eleison in mij op en ik nipte nog eens van mijn smoothie. Dat extra half leven? Graag, maar dan wel in een parallel universum… ofzo.

Foto’s: James Webb