In leven zijn, is je verwonderen

-of in elk geval toch af en toe-

Half stappen en half struikelen

over de onwaarschijnlijke paden

die ons herleiden tot onszelf

We draaien in een richting

als de windhaan op de toren

We verhuizen naar die verre stad

verlaten onze geilste minnaars

stoppen met die gouden baan

om in armoe kunst te maken

De meest triviale keuzes

brengen wijde rimpels voort

Het deugt dus zonder twijfel

om af en toe ‘verkeerd te kiezen’

Want zo blijven we onwetend

over alle ramp en tegenspoed

die daarmee werd vermeden

Toch is er dat latent gevoel

-obscuur en ook verduisterd-

dat de levens die we leiden

vol zijn van gemiste kansen

en zodoende enkel drijven

op alles wat ons is ontsnapt

Het moeilijkste van alles

is niet krijgen wat we willen

maar weten wat we willen

Want dat vereist verwarring

over wie en wat we zijn

Zo leven wij de dagen door

als een eindeloze rouwmis

Een driftbui of een elegie

om de mens in ons die wilde

maar uiteindelijk nooit is geweest

Toch, de beste versies van onszelf

liggen niet in wat ontkwam

Maar in hetgeen ons toewaait

Als de windhaan op de toren