Inferno

Het is precies een misdaad om dat te zeggen, maar de zomer doet mij weinig goed. Op zomerse dagen voel ik mij een buitenstaander, simpelweg omdat licht en geluid niet stroken met mijn gemoed. De zon maakt me moe en onrustig tegelijk. In de psychologie heeft men daar dure woorden voor, maar ik noem dat gewoon een zomerdepressie.

Geef mij dus maar stormachtige dagen zoals deze, vol donker en gedonder. Een grijze lucht en het geluid van regendruppels; een meer rustgevende congruentie tussen stemming en prikkels bestaat er denk ik niet. Ik heb eens gelezen dat het geluid van wind en regen gelijkend is aan ‘white noise’; rustgevende achtergrondgeluiden die de nood aan input wegnemen, waardoor we rustig worden. Dus ik ben vast niet de enige die er zo over denkt.

Er bestaan volgens mij heel wat mensen die ervan houden om zich thuis te verschuilen, en door het raam naar dat geweldige schouwspel der weergoden te turen. Het is een heerlijk moment van gevaarlijke schoonheid en gepermitteerde introspectie. Niks dan rust, slechts een flauw lampje dat de bladzijden van een negentiende-eeuws roman verlicht. Wezenlijk anders dan de warme zomeravonden waarop altijd druk moet worden afgesproken, en vooral veel moet worden verteld over niks.

Nee, tijdens zo’n stortbui ervaar ik een diep gevoel van ontzag, en voel ik mij ontzettend geborgen. Het is een spiritueel moment. Zeker als ik me languit in mijn knusse, droge bed kan nestelen, als een rups die vlinder wil worden, terwijl het daarbuiten hevig klatert en vlaagt. Het herinnert mij aan de christelijke warmte waarmee mijn grootmoeder mij in bed stopte… God zegent en bewaar u, en ik blijf bij u tot ge slaapt.

Je kan ertegen zijn, maar ik vind het een van de meest zaligmakende momenten die er zijn; de wit-blauwe bliksem tegen het avondduister, dode kamperfoelie die de lucht wordt ingeblazen, donder die aan de ruiten rrrammelt. Een symfonisch inferno, maar dan hemels koel…