Knokke

Voor het eerst in mijn leven ben ik een dag naar Knokke geweest, waardoor ik die nacht een heel elitaire nachtmerrie heb gedroomd. Namelijk dat ik op de Lippenslaan mijn Jaguar niet meer vond. Mijn nachtmerries zijn voorspelbaar want ik heb maar drie thema’s om uit te kiezen: of ik ben iets kwijt, of ik geraak niet meer thuis, of mijn tanden vallen uit. Gelukkig culmuleren ze niet al te vaak… Enfin, ik zocht dus mijn Jaguar. Ondertussen keken de mensen mij vanuit hun golfkarretjes ongelooflijk nuffig en ietwat argwanend aan. Zo over de bril heen, met de air van Alain Delon en een koppel stamboomhondjes op schoot dat waarschijnlijk een betere kapper had dan ik.

De waarheid is echter dat Knokke bijlange niet zo mondaine is als mijn nachtmerrie hier liet uitschijnen. Integendeel zelfs. Heel gewoon volk op straat. De mannen van het bouwverlof enzo. Of oma’s en opa’s die tegenover de kleinkinderen nog eens kapitalist mochten spelen. En zoveel Frans werd er nu ook weer niet gesproken. Wat ik enigszins jammer vond, want ik krijg stiekem altijd graag wat ik verwacht. Zo had ik toch graag eens dat vermeende Rivièra-gevoel willen ervaren; de snobs willen zien met hun opstaande kraagjes en bleke espadrilles, uurwerken met extra dure seconden en geblondeerde vrouwtjes die vanop het strand ‘mais oui, chéri’ roepen. Al was het maar om er achteraf een stukje over te kunnen schrijven. Maar hélas… Dus heb ik zelf wat voor Bardot gespeeld. Een bleke versie weliswaar, zonder ‘décolleté élevé’ en gebloemde bikini, maar met een zedig badpak en een stel communicantenborstjes dat minstens werd opgemerkt door de frisco-man. En die had allicht geen Jaguar, dus ik kan weer rustig verder dromen…