Draadjes

Als ik aan een persoon denk die ik al heel lang niet meer heb gezien, kan ik er mijn hand om verwedden dat die persoon binnen de 48 uur iets van zich laat horen. Niet dat ik aan paranormale zaken geloof, maar omdat het fenomeen zich zo vaak voordoet, en hier ogenschijnlijk de Wet van de Grote Getallen geldt, kan men bijna niet anders dan aannemen dat er een soort buitenzintuiglijke overdracht van informatie tussen organismen bestaat. Akkoord, die hele theorie klinkt misschien als iets voor mensen die wat te veel homeopathische thee hebben gedronken, maar toch…

Laatst las ik ergens dat bomen communiceren via ondergrondse schimmeldraden die met hun wortels zijn verbonden. Mycorrhizale netwerken noemt men dat. Wie weet is dat bij ons niet anders en hangen wij allemaal aaneen met onzichtbare ‘draadjes’ die gevoelens en gedachten van de ene persoon naar de andere transporteren… Het is een fascinerend idee.

Hoe dan ook: het is mooi om in een wereld – die gedomineerd wordt door kennis en informatie – nog een beetje aan de dingen te kunnen twijfelen. Mysterie, ik denk dat we dat nodig hebben. In deze tijden van individualisme en vervreemding zijn we dat intuïtieve aanvoelen aan het verliezen en dat is jammer. Want het is misschien wel de kern van liefde: elkaar aanvoelen. Mijn vriendin Anouk (aan wie ik dus eergisteren nog heb gedacht) belde net dat ze vanmiddag langskomt met cinnamon rolls. Toeval of telepathie? Toch goed aangevoeld, die rolls…