Het hotel is van een ouderwetse gezelligheid en kijkt uit over een groot deel van de Avenue. Van het drukke verkeer is op de zesde verdieping niks te horen. Ik nip van een Darjeeling (wat blijkbaar ‘Oord der Bliksemflitsen’ betekent?!), en staar vanuit het grote bed naar de verre avondzon in de ramen van de wolkenkrabbers. Ondertussen zingt Jacques Brel een liedje dat klinkt als een fanfare uit het Vagevuur: “La mort m’ attend dans les lilas qu’un fossoyeur lancera sur moi pour mieux fleurir le temps qui passe. La mort m’ attend dans un grand lit…”
In het park aan de overkant staat een mooie magnolia die perfecte bloemen draagt. Ik weet niet veel over magnolia’s, maar wat ik wel weet is dat zijn vijfdaagse bloei een vreugdekreet met open mond is. In een week kan een heel leven om zijn as draaien; in een week eten zangvogels alle zaden op, en nachtvlinders de bladeren, tot er helemaal niets meer van over is. Ik weet ook dat het een van de oudste boomsoorten ter wereld is, en men op het Engelse platteland de blaadjes gebruikt om stoofschotels te kruiden. Boeddhistische monniken maakten er een tuingod van en plantten hem bij hun tempels als symbool van genezing en zuiverheid. Het is de boom die ooit het huwelijk van mijn ouders symboliseerde… Tot zover mijn kennis, en ik pen wat korte zinnen neer.
Tegenover het bed staat een spiegel, waarin een bleek gelaat met blozende wangen me aankijkt. De mascara is uitgelopen en ik lijk op een Harlekijn met zwart geschilderde tranen. Ik blik nog eens naar buiten, naar die boom met zijn kortstondige perfectie. Dan weer naar de spiegel. Wreedheid, afgetekend tegen een efemere schoonheid van rozig pastel. Een vriendelijke uitnodiging om geen enkel kostbaar levensmoment meer te verspillen, want alles draait tenslotte kort om zijn as. Mijn vriend komt naakt uit de badkamer en ik weet dat ik geluk heb. Brel wordt ingewisseld voor J.J. Cale en de gordijntjes gaan dicht. “Magnolia, you sweet thing… you’re driving me mad…”
Sarah De Grauwe -De Grauwe Gekheid 