Het is onze biologische bedrading

om te bestaan, en dan weer niet.

Het is onze psychologische bedrading

om ons leven te besteden aan wegrennen

uit de hedonistische tredmolen van prestatie.

Wegrennen, van de verontrustende wetenschap

dat de atomen om de schaduw van een Zelf

op een dag, in een kosmische oogwenk,

zullen ontbinden om terug te keren

naar de verre, afstandelijke sterren

Als we onszelf even tot rust brengen,

of door omstandigheden worden bedwelmd,

vangen we een glimp op van dit feit,

om meteen de blik weer af te wenden.

Het is een abstractie, een onbewezen stelling;

ga door met het bouwen van huizen, en ego’s,

het tekenen van dertigjarige hypotheken,

het verhandelen van vervalste munten,

het sluiten van huwelijkscontracten

het spelen op de beurs, beweren

En dan, op een dag, enkele zekerheidsscheuren

in het gebroken oppervlak van de gespleten lip,

de gespleten liefde, de bevende aardkorst,

in het langzaam brandende vuur van een geweld,

dat zich een weg baant over de hele wereld,

totdat hij oplaait in een gedeeld inferno;

in het koude bad van een terminale diagnose,

plotseling, op het bot, in het bloed,

tot we wakker worden in de werkelijkheid,

met een schreeuw, een gil, een hol halleluja