Oh-zo-rococo

Het schilderij van een mollige, naakte schoonheid, met een schelproze huid, trekt mijn aandacht. Het past perfect bij het weelderige interieur waarin het hangt. ‘Dat ben ik,’ zegt ze trots, ‘lang geleden, in de jaren 60, toen bloot niet uitgelegd moest worden.

Ze zit in een fauteuil waarin haar dierbare ‘mamaa’ nog is gestorven. Het meubel is overtrokken met een rijke, amberkleurige stof. Geel is haar lievelingskleur. Het fluit, zegt ze. Kleuren maken geluiden. Het Noorderlicht zingt. Schumann hoorde kleur, net zoals Liszt. Dat alles vertelt ze me terwijl ik naar haar schilderij blijf staren; naar de poederige billen, de chaise-longue, de kousen op de vloer, het boek waarin niet wordt gelezen. Haar wangen blozen, haar lippen staan iets uit elkaar. Ze kijkt de maker recht in de ogen terwijl hij haar adolescente schoonheid vastlegt voor de eeuwigheid. Hij fluistert iets dat ik niet kan horen. Een zachte lijnvoering… Het krijt breekt bij de lenden…

Ze staat op en haalt twee champagneglazen uit het dressoir. ‘Veuve Clicquot?’ vraag ik verrast. ‘Nee,’ werpt ze tegen, ‘Veuve Verschaffel. Is dat ook goed?’

Mevrouw Verschaffel is een boudoir met verwelkte rozen. Ze schenkt het glas in, biedt me een stoel aan naast een stapel ouderwetse jurken in klagende pastels. Zelf gemaakt. Op het dressoir staat haar parfumflesjesverzameling. Als ze alleen is, ruikt ze aan de leegte. Daarnaast wat Sèvres-porselein, antiek en kanten lapjes. Alles liegt, niks weerspiegelt de waarheid; het probeert zo hartstochtelijk de realiteit te vermijden dat het erdoor wordt opgeslokt.

5 gedachten over “Oh-zo-rococo”

  1. Knap, Sarah.

    een beeld zegt meer dan 1000 woorden

    maar 1000 mooie woorden schetsen ook een mooi plaatje

    ik wens je een zacht uiteinde

    op zijn Hollands

    vanuit Zeeland

    Vrouwenpolder

    de Boekanier

    elk woord is weer een schilderij

    Like

  2. Moge 2025 een het jaar zijn waarbij we vaak verrast worden door schoonheid zoals door deze tekst van U ,over dat voor mij onbekende schilderij van Boucher , met sensuele ondertoon .Boucher is een man , tijdgenoot van een van mijn favoriete schilders , Rosalba Carriera. Zij was een vrouw die taferelen als dat met Venus niet mocht schilderen , ondanks haar zeer groot talent. Maar indien zij het gelaat van Venus en ook de duifkes had mogen schilderen,dan zouden de toeschouwers bij het aanschouwen van zoveel schoonheid het gekir van die duiven kunnen horen en zien.

    Bij het lezen van de zin “Alles liegt, niks weerspiegelt de waarheid; het probeert zo hartstochtelijk de realiteit te vermijden dat het erdoor wordt opgeslokt” moest ik denken aan de betekenis van het schilderij waarvoor ik nog een ghostwriter zoek . Deze zin is de meest essentiële weergave van de betekenis van De Dulle Griet van Breugel die ik ooit gelezen heb.

    Like

  3. “Alles liegt, niks weerspiegelt de waarheid; het probeert zo hartstochtelijk de realiteit te vermijden dat het erdoor wordt opgeslokt.”

    Deze zin is de meest essentiële samenvatting die ik ooit gelezen heb van de betekenis van het schilderij “De Dulle Griet” van Breugel. AI kan het niet beter… Kunsthistorici evenmin.

    Ik hoop ooit een ghostwriter te vinden die mijn visie over dit schilderij op papier zet. Oh Vergilius ,herrijs!

    Like

Geef een reactie op Pieter De Ridder Reactie annuleren