Rochehaut

Rochehaut is een dorp dat zichzelf erg serieus neemt. Het ligt daar een beetje hovaardig boven de Semois, alsof het persoonlijk verantwoordelijk is voor de uitvinding van het uitzicht.

Maar het heeft gelijk: je kunt er onmogelijk rondkijken zonder te denken ‘ja, dit moet ik onthouden’.

Het dorp zelf doet zijn best om authentiek te lijken: leisteen, een kerk die te klein is voor haar toren, straatjes die kronkelen alsof ze door de eerste mensen zelf getrokken zijn, op zoek naar een café met Orval.

In de ochtend stijgt er nevel op uit de vallei, een soort goddelijke rookmachine, waar af en toe een zilverreiger doorheen vliegt. Op de oevers de houten schuren waar tabak te drogen hangt. Alles ruisend, bruisend en krakend in de herfstzon. Elk detail een bescheiden handtekening van de Schepper zelf…

Ondertussen wandelen toeristen langs de promenade des champignons en doen alsof ze paddenstoelen ontdekken. Het zijn diezelfde paddenstoelen die de dag voordien al door anderen werden ontdekt, maar dat hindert niet: in Rochehaut mag elke vondst een eerste keer heten.

’s Avonds, als het burlen van de edelherten weerklinkt, kijken de bewoners elkaar plechtig aan: ‘oergevoel’, zeggen ze dan, alsof het een streekproduct is. Toeristen knikken begrijpend, maar denken ondertussen aan de volgende maaltijd: ragoût de gibier. Met frieten uiteraard.

En wanneer men van tafel gaat, en zich over de esplanade weer naar de hotelkamer begeeft, opent zich de hemel, verschijnen de sterren en wijst men omhoog. Iemand zegt dat ook die sterren ergens zonnen zijn met planeten errond.

Intussen vraag ik me af of er in die universa ook Rochehauts bestaan. Ik hoop van niet. Dit Rochehaut is perfect. Hier hield de wereld (naar mijn bescheiden mening) op met verbeteren.