Het weer typeerde onze (be)stemming: grijs. In de glazen gaanderijen van RVT “Christine” werden we onthaald door een ontvangstcomité van rolwagens. En door een delegatie knikkende knieën en zilveren (of purperen!) permanents begroet middels een bescheiden “ ‘ndaaaaaag”.
Op kamer 85 troffen we ‘de bomma’ aan, die sinds kort officieel inwoonster werd van deze rimpelresidentie. We maakten ook kennis met het verplegend personeel dat volgens mij op commissie werkt voor “Lapperre hoorapparaten” want we waanden ons bij momenten eerder in een dancing dan in een rusthuis. “Hebt ge uw pillen al gepakt, José”, “Zijt ge uw sloefen weer kwijt, Lucien?!”, “Neen, Roger, ’t is nog geen kerstdag!” U kent het wel…
Op den duur begonnen we bejaardenbingo te spelen. Kruisje zetten als je hoort: “Hebt ge al bezoek gehad vandaag?” BINGO! “Nog wa koffie?” BINGO “Moet er melk in?” BINGO! “Hoe is ’t me uw nieuwe heup?” BINGO! Etc.
Bomma’s piepkleine kamertje werd opgeluisterd door charmante familieportretten en beeldjes die ooit de vensterbanken van haar huisje in de Madeliefjesstraat opfleurden. Verder stond er nog een ergonomische zetel, een commode in vloekende empirestijl en een grenenhouten ‘beddenbak’. Letterlijk… Opdat de bewoners niet uit bed zouden vallen of ’s nachts op de wandel zouden gaan.
In bijna iedere ‘cel’ hing een kruisbeeld (met uitgemergelde Christus) om de bewoners op te vrolijken. En een vergeeld trouwportret met een partner die waarschijnlijk al lang overleden is.
Tussen de vijfendertig azalea’s die de bomma in ontvangst had mogen nemen, ving ik een glimp op van kleurige wenskaarten met goedbedoelde doch ongelukkig gekozen opschriften als: “Veel geluk met je nieuwe woonst” en “Hoera! Een nieuwe start”. Tja, wat moet een mens zeggen? “De laatste loodjes wegen het zwaarst”?!
Op de gang deden ontplofte thermometerwaarden me naar een glaasje water snakken. Maar het beeld van een drijvend stel valse tanden van een medebewoonster, verdreef onmiddellijk de goesting. Om vijf uur werd ons gevraagd om bomma naar ‘Blok 1’ te brengen voor het avondmaal, waar een plak wittebrood met eenheidsworst op haar lag te wachten. Zoals gewoonlijk presenteerde ze ons de wafel die ze zelf had gekregen want dat doen grootouders graag, anderen verwennen met lekkers. Nu is het haar beurt om verwend te worden. Ze heeft hiervoor tenslotte haar huis (waar ze ettelijke decennia in heeft doorgebracht) en dierbare inboedel achtergelaten, afscheid genomen van haar vriendinnen en de parochie en haar dagelijkse wandelroute naar ‘de baan’ vaarwel gezegd…
Wie “Christine” ook mag zijn, we hopen dat ze goed voor ons bomma zal zorgen.
Sarah De Grauwe -De Grauwe Gekheid 