Vaste opdracht

Heb ik mij dan toch in het keurslijf van de maatschappij geslagen?! Ik kan het haast niet geloven: een vast arbeidscontract, een vaste opdracht om de rekeningen te betalen en een vaste rentevoet op de monsterlening die we de komende twintig jaar zullen moeten aflossen voor een vaste woonplaats. Daarbovenop komt nog een vaste relatie, een vaste vriendenkliek en een vast levensritme met een vast uur om naar bed te gaan. En voor je het weet liggen er offertes voor gesnoeide buxussen op de salontafel!

Deze week zei iemand zelfs schaamteloos ‘mevrouw’ tegen me, en werden er zonder pardon anti- rimpelstaaltjes meegegeven bij de apotheker! Daarna belde de bank met een voorstel omtrent een levensverzekering, de CM met een vernieuwd ‘hospi-plan’ en nodigde Kind en Gezin me uit op de ‘info-avond voor toekomstige moeders’ en de demonstratie van hun babyproducten (in de hoop een kinderwens te kunnen forceren).

Alsof het nog niet erg genoeg was, mailde mijn moeder me de kleuren voor de toekomstige kleinkinderkamer door en polsten de vrienden op café naar de nog onbestaande huwelijksplannen. Er werd deze keer niet gesproken over nieuwe bandjes, concerten en toffe tentoonstellingen in Berlijn maar over de tarieven van een vals gebit, slim investeren in ‘khunst’, aandelen op de beurs en andere civiele onderwerpen die me de keel dichtknepen. Dan maar begonnen over het cholesterolgehalte van de borrelnootjes…

Ligt het aan mij, of had ik bij de apotheker ook beter een ‘puffertje’ gekocht? Want voor het eerst in mijn leven heb ik het gevoel dat ademen een doel op zich geworden is.