Net terug uit Pompeii. Heerlijk voor wie van ruïnes houdt. Die vind je namelijk niet alleen op de befaamde archeologische sites maar langs de hele f*cking baai van Napels die ik niet anders zou kunnen omschrijven als een kruisbestuiving tussen de Dampoort, de Vikkingblokken en de Brugse Poort. Daar waar we gehoopt hadden geruite tafelkleedjes, lookbollen en oude wijngaarden te vinden, werden we ver(r)ast door een enorme luchtvervuiling, stranden van sluikvuil en de deprimerende sfeer van het godvergeten jaar 1979.
Roestige speeltuintjes, kabelliften die al 25 jaar buiten gebruik zijn en reclame voor producten die ondertussen al lang uit de handel gehaald werden zetten het idee van vergane glorie extra kracht bij.
Een aftandse rammelbak boemelt je langs plaatsen waar geen zier te beleven valt en de beschaving van de wereldbol lijkt af te glijden. Herculaneum en Castellamare di Stabia (gisteren nog in het nieuws in verband met de kunstmaffia) liggen bedolven onder een dikke sluier stof, graffiti en verveling. De Vesuvius spuwde eerder al eens zijn gal uit over deze regio maar mag het van mijn part morgen nog eens over doen.
Maar tussen al die grauwheid hebben we uiteraard ook weer wat gekheid gevonden. Sorrento en Positano waren dan wél weer van die idyllische dorpjes zoals je ze op pastadozen vindt, met lekker eten, smakelijke wijntjes en charmante stukjes strand waar kleine vissersbootjes de kustlijn kleuren. Hoe ze die massa toeristen kunnen weg fotoshoppen is me echter een raadsel! De Amalfi-kust is volgens mij multi-cultureler dan de Muide. Ik heb medelijden met de plaatselijke bevolking die de hele dag overmoedige toeristen over de vloer krijgt die een verwoede poging doen om Italiaans te spreken. Vooral de Amerikanen konden er weg mee… Multow terribilow!
Deze ‘ervaringsreis’ heeft me echter doen inzien hoe goed ik het hier heb in Meulestee, dat dat ene zakje sluikvuil voor mijn deur nog wel mee valt en ik eigenlijk gewoon een onder-de-kerktoren-meid ben met een voorliefde voor nette wc-brillen en toiletpapier. Moest ik Campanië toch ooit beginnen missen spring ik wel de trein op richting Beringen-Mijn of zet ik me in een klapstoel langs de Afrikalaan. Maar tot zover: Arrivederci Campania en waarschijnlijk tot nooit meer!
Sarah De Grauwe -De Grauwe Gekheid 