Het moment waarop je een oude vlam van op een afstandje ziet naderen terwijl jij, rustig van je soep slurpend op een bankje, doet of je hem niet meteen hebt gezien. Op de één of andere manier wil je een goede indruk wekken, hem laten zien wat voor een kanjer hij destijds zo harteloos (via sms) heeft gedumpt. Nu kan je er gelukkig wel om lachen, het is inmiddels 15 jaar geleden…
Je hebt nog nét genoeg tijd om een spiegeltje uit je handtas te vissen, je lippen bij te stiften en in het ergste geval die verwaaide ragebol op je hoofd terug keurig in model te kammen. Maar tijd gaat snel. Voor je het weet wandelt hij smizend voorbij terwijl jij nog tomatensoep van van je kin wrijft en een lok haar uit de beker vist.
Toch dringt zich, ergens diep vanbinnen, de behoefte op om hem te laten weten dat het fan-tas-tisch met je gaat. Dat je al eeuwen bij hetzelfde lief bent (dat wél iets in jou ziet), dat je samen een huis hebt gekocht en destijds je studies goed hebt afgerond, dat je nog slechts zelden pukkels hebt en je cup-maat sindsdien met minstens ‘een half handje’ omhoog is gegaan, dat je ondanks het feit je nog steeds in een winkeltje werkt ook heel hard bezig bent met een succesvolle schrijverscarrière. Kuch!
In de hoop dat er geen peterselie tussen je snijtanden is blijven steken, schraap je de keel en je moed bijeen en spreek je hem (op een allerbeminnelijkst toontje) aan met: “Hoi, lang geleden hé!”
Waarop hij antwoordt met de gevleugelde woorden: “Ken ik u van ergens?”
Sarah De Grauwe -De Grauwe Gekheid 