Mama…

Mama

sinds ik jou vorig jaar bijna verloren was, viert mijn hart elke dag moederdag, en omarm ik de zalige eenvoud van een telefoontje; een kort gesprek over wat je vandaag gegeten hebt en welke feuilletons je hebt bekeken (neen, ik ken Father Brown niét!), en waarin je voorzichtig en vrijblijvend polst naar mijn plannen voor het weekend, in de hoop dat die nog onbestaande zijn en ik zondag speciaal voor jou reserveer…
“Mag dat spel mee” vraag je terwijl je een misnoegde blik op je rolstoel werpt. “Inpakken en wegwezen”, knipoog ik. Je glimlach krult tot over je oren en je bedenkt reeds wat je zo meteen tussen je pannenkoek wilt. Je zet je mooiste tweedehands hoedje op en trekt je verbleekte ‘pardessu’ aan, en ik zeg dat je er prachtig uitziet. Simpelweg prachtig, mijn eigenste beertje Paddington.
Je houdt van Kate Bush, droomt ’s nachts van Richard Gere, mister Darcy en alle mannen met lange haren, je verzamelt poezenbeeldjes in letterbakken en smeert extra margarine op je koekjes-bij-de-koffie, je zingt opera terwijl je de aardappelen jast en verstopt stationsromannetjes onder de zetel, samen met de gedichten die je schreef na een zoveelste vlaag van tristesse en melancholie over het leven dat tot nu toe niet zo lief voor je was. Je gaf me je naam, je talenten en je neiging tot irritante theatraliteit. En om al die redenen hou ik van je. Mama, jij wist het, nog voor ik er was: de ultieme gekke De Grauwe, dat ben jij!