Wie nog nooit in restaurant Dali geweest is, moet dat zeker een keertje doen. En dan liefst op een weekdag, wanneer eenzame oudjes erheen trekken voor de dagsuggestie van 12,50 EUR, en voor dat korte maar deugddoende babbeltje met de ober over het weer of een nieuwe heup. Een flauwe mop om hun dag op te leuken, zit inbegrepen in het menu.
Wie oud maar niet eenzaam is, zet zich steevast aan de ruit om de passanten te keuren. De fossiele koppeltjes zitten zij aan zij. Ze zeggen niets tegen elkaar. Na een halve eeuw zijn ze zo goed als uitgeklapt. Tot de minestrone op tafel komt en ze bij elkaar kunnen bevestigen ‘dat het lekker is’. De sfeermuzak horen ze niet.
Albert mag geen zout eten van ‘den dokteur’, en ook geen rood vlees. Steak maître d’hotel dan maar. Saignant, uiteraard. Met een extra portie frietjes… ‘en een potje mayonnaise!’ roept hij de dienster nog na. Het is de moeite niet meer om aan de gezondheid te denken. Toch liggen de bloedverdunners netjes naast zijn bord, in een doosje uit Lourdes. Gelukkig gelooft Albert aan mirakels.
Het dessert blijkt een teleurstelling: een bresiliennetaartje. ‘Die notses kruipen tussen mijn valse tanden…’ klaagt Irma terwijl ze met een gekrulde neus het bordje aan de kant schuift. Albert mag eigenlijk ook niet teveel suiker, maar twee van die petieterige taartpunten kunnen vast geen kwaad.
Bij Dali eten de mensen voorbeeldig; mooi rechtop, met mes en vork sierlijk tussen duim en wijsvinger geklemd, de servet keurig in de kraag gestopt, zoals men dat in ‘het pensionaat’ nog heeft geleerd. En ze zeggen nog ‘smakelijk eten’. Ja, dat zeggen ze nog wél. En ook nog ‘merci meneer, ne schonen achternoene en… tot morgen.’
Sarah De Grauwe -De Grauwe Gekheid 