Bloedmaan

Ik had altijd al eens een bloedmaan willen zien. Bloedmaan klinkt dan ook zo episch, zo heerlijk victoriaans, mysterieus, gevaarlijk en zelfs… gevaarlijk mysterieus; de avond waarop vampieren en harpijen het luchtruim bespoken en andere creaturen der duisternis aan onze tenen komen trekken. We hadden de Stellarium-app ingesteld en wandelschoenen aangetrokken. De maan stond dicht bij de horizon, beweerde hij. Indiana Ides en zijn knokkelbijtende sidekick… In de verte besloop ons al de donkerte die door de weergoden middels fijne bliksems van verdropen zilver in tweeën werd gespleten. Langs de Port Arthurlaan, de oude spoorwegbedding en het kanaal volgden we, als dolle wolven, de lokroep van de bloedmaan, reeds verlustigd door het helder rood schijnsel dat achter de pakhuizen opstraalde als een magisch aureool. Om dan, echter, totaal (of moet ik zeggen TOTAL) verbijsterd bij een tankstation aan te komen met bloedrode reclame verlichting. Om u maar een voorbeeldje te geven van een sterk st(r)aaltje pareidolie… en mensen met te veel fantasie.