Te…

1 december
Wat is het jaar alweer snel voorbij gegaan. Veel te snel. En alles waar ‘te’ voor staat, is meestal onheilspellend. Daar zal u het ongetwijfeld over eens zijn.
De klok tikt in de tweede jaarhelft meestal nog sneller dan in de eerste, vind ik. De herfstmaanden, die de mooiste zijn, verruilen zich al gauw weer voor dat Vlaams grijs, dat mistroostige van februari en maart waarin alles wat goed en mooi is schijnbaar verloren is gegaan. De feestdagen liggen nog op de maag, de zomer is nog ver weg. De Grieken hadden Kairos, de personificatie van het moment, afgebeeld als een bekoorlijke jongeling met een lange kuif, waaraan je hem placht vast te grijpen voordat hij weer verdwenen is. Moeilijk, vooral in februari en maart.
Ik las me laatst ook dat boek “Van oude mensen, de dingen, die voorbij gaan”, waarin het onherroepelijk voorbijschrijden van de tijd centraal staat. En ik vermeld het speciaal om de schijnwerpers nog eens op Louis Couperus te richten, die heerlijke man, die over enkele jaren, als de meeste cultuurkakkers het loodje hebben gelegd, ook vergeten zal zijn. Te vlug vergeten.
Ik citeer Couperus: “Wat ge eerst bewonderde, hebt ge later nog lief met een weemoedige glimlach; wat ge nu waardeert, verwondert u zelve om uw late liefde.” En dat is waar. Vroeger hield ik bijvoorbeeld niet van bedevaarten naar Oostakker Lourdes, zoals we op een zaterdag als deze vaak deden. Nu ga ik er vrijwillig wandelen tussen de oudjes die er prevelend bij de grot de pannenkoek verteren die ze hebben gegeten in de nabijgelegen brasserie.
En ik bedenk mij dat Sinterklaas weldra de paaseieren zal uitdelen. En ik bedenk me ook dat al wat ik ooit heb gekend voor een groot stuk al uit historie bestaat en nooit, nee nooit nog, zal terugkomen: de geloofsgemeenschap, de liefde gods, zwarte Piet, geraffineerde suiker zonder schuldgevoel, de witte neushoorn, en Louis Couperus. Slechts nog langs de neus weg vermeld in de geschiedenislessen. Allemaal mooi samengevat in de schoolboeken om na het eindexamen terug vergeten te kunnen worden. Voor eventjes gegrepen, als Kairos, om daarna zo gauw mogelijk terug plaats te ruimen op de pc voor series en selfies.
En ook dit cursiefje blijkt al gauw te lang en waarschijlijk ook weer vlug vergeten, maar ach, lieve lezer, u schonk mij toch een momént van uw kostbare tijd.