Negen x leven

Negen x leven
Een kat heeft negen levens. Fijn voor dat beest, misschien, maar mij zou je er niet mee plezieren. En dat is een van de vele ideeën die mijn grootmoeder niet met mij deelde.
Ik weet het nog goed. Het was op een middag aan de keukentafel, toen ze weer het dagblad voor zich had liggen. Dat kreeg ze elke dag gratis in haar bus omdat mijn grootvader voor Het Volkske had gewerkt. En daar zat ze dan te bladeren, naarstig door te bladeren tot aan de doodsberichten. Toen ik vroeg waarom ze per se die droefgeestige ‘in memoriams’ wilde lezen, antwoordde dat ze er plezier in schepte om al die betreurenswaardige snotapen van tachtig-en-wat in leeftijd voorbij te steken. Ze had Wolluis op schoot, alweer een kat die ze middels brokjes-in-gelei van de buren had gestolen. “Stond hier ineens binnen,” zei ze dan met geveinsde onschuld. En dat terwijl de straat vol ‘kat vermist’ -berichten hing…
Dat van die katten en hun negen levens klopt trouwens niet want een jaar later was ook Wolluis de pijp uit. Maar dan nam ze gewoon weer een ander beestje in huis.
Terwijl ik me bedacht hoe vreselijk het moet zijn om al je vrienden, al je familieleden en al die Wolluizen te overleven, dacht zij eraan dat ‘ze’ allemaal al dood waren en zij nog steeds iedere avond de maan zag schijnen, de koolmezen zag nesten en de seizoenen de tuin zag schilderen. “Gelooft gij in het hiernamaals?” vroeg ik haar. De waarheid kon ze niet vertellen. Dat mocht niet van haar geloof. “Ik zal als een grote engel herrijzen en iedere avond vanaf de hemel naar u pinkelen”, antwoordde ze. Maar die knevel rond haar mond verraadde het ware antwoord. En dan klapte ze het dagblad toe en greep naar de kelk die naast haar stond. “In den hemel is geen bier, daarom drinken wij het hier”, stond erop. Als een oude Belg goot ze dat glas dan naar binnen, in één grote teug, alsof haar leven negen levens ervan afhingen.