Reveillon

Geen echte reden tot feesten; alles is zoals het gisteren was, en het morgen vermoedelijk ook zal zijn. In de drukte voel ik mij vooral alleen. Hoe meer mensen rondom mij, hoe sneller ik verdwaal.
Ik verdrink in hun verhalen, hun kleine vragen, hun beste wensen. ’s Winters wil ik niets liever dan de stilte, zowel binnenin als buiten mij, meedeinen op het ritme van de sluimerende natuur. Ik verdraag nog slechts het zuchten van de wind, het geruisloze schaduwspel van fijne winterzonnestralen op het mos van mijn terras, het zacht geritsel van de vinken in de lijsterbes. Zij spreken de enige taal die ik op dit moment wil horen, de enige taal die ik kan en wil verstaan: de poëzie.
Ik wil niet aan de mensen denken. Ik wil slechts dromen over parelsneeuw, het zoet parfum van hyacinten, de vlucht van de uil uit de nacht, het zingen van de wolf, het spel van de vos. Ik wil opgaan in de winter, de wereld voor eventjes met wilde vleugelslag verlaten, en vanuit een holle boom toekijken hoe, daarbuiten, de mensengekte ontploft in het vuurwerk van dat klatergouden reveillon. Laat hen maar begaan. Ik wacht wel geduldig, contemplerend, verinnerlijk wat mij niet langer dient, verbrand wat voorbij is, om dan opnieuw te spruiten, en het kind in mij te vinden, dat danst door de eerste lente.