Klaagvrouw

Afscheid van een vriend. En daar sta je dan, als een Romeinse klaagvrouw, te murmelen tegen dat graf; van sterven heb je geen kaas gegeten en religieuze impulsen hebben je nooit opgebroken… Wat valt er dan nog te zeggen? Het doek is gevallen, en dat is dat.
Enkel het idee van reïncarnatie heeft, tot op zekere hoogte, nog een beetje aantrekkingskracht. Ik zou willen terugkomen als een dier dat niet al te veel van de wereld weet. Als een mol, bijvoorbeeld, maar dan in de moestuin van de buren. Of als het een of ander woestijndier dat genoegen neemt met rode mieren en wilde honing.
‘En gij?’, fluister ik terwijl het begint te regenen en te waaien tegen twaalf en meer beaufort, ‘hoe zoudt gij willen terugkomen?’ Zijn rauwe stem klinkt in de Noorderwind… ‘Als een Viking!’ schettert hij, ‘ja, een Viking, uit een sterk overdreven stripverhaal, die Ulfbehrt heet of zo. Zo’n stoere Noorman in een onderbroek van zeehondenvel, die overzeese tochten maakt om zich – aan de overkant – te bezuipen en jonge maagden te roven. Als dat niet hemels klinkt, dan weet ik het ook niet meer…’
Ik lach minzaam en leg de bloemen neer. De wind giert heerlijk door de uitgeluchte bomen en in gedachten hoor ik wolven met groene ogen huilen. De grijs geladen wolken jagen zich door de lucht als strijdlustige Walkuren. Ze zitten hem verdorie al achterna! Of hij hen… Ik weet het u nog te zeggen…