De nacht strijkt neer over de zee
en spreekt tot mij, die zinken wil
Zo bodemdiep, zo zorgeloos
Zo onomkeerbaar graag en stil
Zinken, zinken, traag omlaag
Tot het niets de kleine wereld vult;
alles wat ik ken of weet
in eeuwenlange slaap gehuld
Zinken. Tot ver onder de waterlijn;
ver onder de klare dingen die
ik wil en toch niet kunnen zijn
En zo drijf ik verder, zonder zinken
Zeil ik verder op de zee die vraagt
niet in het duister te verdrinken…
(Schilderij: Ivan Aivazovsky – The Black Sea at night)
Sarah De Grauwe -De Grauwe Gekheid 
Een gedachte over “Sonnet van zee en zorgen”