Summer’s end

Mijn zomer duurde tot eergisteren, tot op het moment dat het opeens begon te regenen in het kronkelstraatje waar ik een boek zat te lezen. Pijpenstelen en oude wijven. Het was zo’n regen als die van Karel van de Woestijne; plenzend en nietsontziend, waar je niet alleen drijfnat maar ook een beetje melancholisch van wordt. Precies of er in de wolken van die lange, weke draden worden gesponnen die in ragfijne slierten naar beneden worden gelaten. Kortom, een regen die de mensen aan verloren liefde en poëtische zelfmoord doet denken. Ja, de zomer was voorbij. Het water stond tot over mijn schoenzolen en steeg op tot onder mijn oksels. Ik weet niet welke grappenmaker het woord regenjas heeft uitgevonden, maar die moet toch eens goed gelachen hebben de eerste keer. Ik schudde het ongemak uit de voering en ging in de portiek van een gesloten restaurantje schuilen. ‘Casa de las tapas’… Alsof de Spaanse zon daar achter die deur zat te wachten. De straat was verlaten en vulde zich met de doffe nevel van opstuivende druppels. Ik hield mijn boek beschuttend onder mijn regen-jas en keek er lijdzaam op toe hoe de bladzijden gestaag met donkere vlekken verweekten. Na enkele minuten ging ik gehurkt op de drempel zitten en voelde mij daardoor een beetje zoals het meisje met de zwavelstokjes, of Ciske de rat; eenzaam en noodlottig, de kilte verbeidend. Ik zag Engelse steden en Victoriaanse armoe. Er gleed een dikke, koude druppel over mijn rug en ik begroef mijn hoofd in de krul van mijn arm. De zomer leek plots een lang vervlogen droom, haar warmte een reeds lang vergeten gevoel. Want de zomer is altijd een beetje zoals goede seks: met een uitgebreid voorspel, maar een veel te korte climax… Toch?