Midzomer

Midzomer. Mijn heidense natuur zou me nu het liefst op een steigertje aan de rand van een bos zien liggen, of op een zonovergoten heuveltop met zicht op de horizon. Maar ik zit voor de betraande ramen van de winkel waar ik werk, en waar ik de seizoenen vooral vanachter de toonbank beleef. De stad is gekleed in een vreemde stilte. De lyriek ontbreekt een beetje, maar het is een goede plek om na te denken. Het was een moeilijk jaar voor mij; een van persoonlijk en collectief verdriet. In bepaalde levensseizoenen wordt men tegen de grenzen van zijn wezen gedrukt, en uiteindelijk ook tegen die van het verstand. Het was een uitdaging om de uitgestrektheid, de weelderigheid en de complexiteit van nieuwe levenservaringen te snoeien tot één enkel blad van eenvoudig inzicht: kies bewust voor vreugde. Kies voor vreugde in een wereld die zwaar is van redenen voor verdriet. Te midden van het puin van mislukte plannen en doorprikte dromen: kies voor vreugde. Het is een kwestie van aandacht te besteden aan wat Hermann Hesse ‘Die kleine Freude’ noemde; de dunne draden waarvan we zo vaak onze eigen reddingslijnen moeten weven. De midzomerhemel is grijs, maar weegt wat mij betreft zoveel als blauwe lucht. Zo weinig korrels geluk, gemeten tegen zoveel donker, en toch blijft de weegschaal in balans. Het leven is goed, want alles wat ik heb, is wat ik ben, en wat ik mezelf wil geven.

Schilderij: The overgrown pond – Vasily Dmitrivich Polenov (1880)