Crayenest

Je hebt honden- en kattenmensen, en ik ben eerder een kattenmens. Hoewel ik laatst een heel leuke hond heb ontmoet die ‘Simone’ heette. Simone de bouvier. En dat brengt me bij Simone de Beauvoir, en het weekendje Parijs dat deze zomer gepland staat. Wat Franse zon, een wandeling langs de Seine en een wijntje op het terras van café de Flore, om aldaar, op de stoel van Jean-Paul Satre, met opgestoken wijsvinger, op een zeer luide, existentialistische en beschonken toon ‘après nous le déluge’ te roepen. En dan ‘santé’.

In augustus plan ik ook nog een bezoek aan Het Lijsternest van Stijn Streuvels, in wiens werkstoel ik ook wel eens had willen plaatsnemen. Wat uit het raam turen, naar het Ingooigemse landschap, om er onderwijl wat krakende verzen over te schrijven. En achteraf een pot straffe koffie, met zo’n groot stuk Avelgemse perentaart dat men vergeten opnemen is in de Vlaamse canon. Als dat geen vakantie is.

Het Lijsternest, het Ernest Claeshuis, het huis van Emile Verhaeren… Als ik denk aan alle schrijvershuizen (en cafés) die ik in mijn leven al heb bezocht… Klein en groot, krottig en mondaine. Ik doe mijn ogen toe, en zie mijn ouderlijk huis, het Crayenest, waarvan de gevel inmiddels volledig is veranderd. Geen blote baksteen meer over, alles in de crepi, met goedkope ramen, en een voordeur in van dat bleek doodskistenhout. Alleen het huisnummer is hetzelfde gebleven. En dan denk ik: moeten ze hiér later die gulden plaquette ophangen om te vertellen dat ik daar gewoond heb? Niet dat ik het ooit zal meemaken, maar het is wel prettig voor de mensen om te weten, vooral omdat daar straks de wandeling voorbijgaat die naar mij is genoemd.