In een noordelijke uithoek van Gent, nog nét de postcode 9000 waardig, ligt een vergeten geschiedenis verborgen, een stukske eeuwige misère, een eiland met eilandbewoners die dagelijks zélf geschiedenis schrijven, maar het zelf nog niet weten…De Muide of kortweg “de Muie”. Te veel pejoratieve superlatieven om naar believen te liefkozen, maar ik probeer het toch:
Van aan de Muidepoort tot aan Meulestee, over de Muidebrug tot aan de stalen skeletten van wat vroeger de haven was, overvalt mij onophoudelijke verbazing en binnensmonds gegniffel. Speelt zich in gedachten een stomme film af van noeste dokwerkers, veel te jonge fabrieksknapen, exotische schippers en ijverige, vijfvoudig gerokte viswijven. Ruik ik dampende lijfgeuren aan boord en aan wal, in de cités, de beluikstegen en op de kades, in de snuifdooshuizen (waar ik nu zélf in woon) en op platgelopen dorpels, in rokerige cafés en verdoken cabardoezen. Zie ik de stalen reuzen door het water scheuren en denderende spoorlijnen het landschap beaderen. Knekkedenk…knekkedeng…nedeng…deng…Het hard labeur van destijds deinst weg in de ijle atmosfeer van roest en staal en blinkende spieren. Maar de Bombay-straat, Chinastraat, New-Yorkstraat, Londenstraat en Scandinaviëstraat herinneren nog aan dit gekleurde verleden. Ook de Suikerijsteeg, Koffiesteeg en Chocoladesteeg verraden de voormalige handelsverdragen, welke ‘amuses gueules’ rijke industriëlen op hun bord kregen en waaraan het proletariaat moest verzaken. Maar genoeg poëzie…
Nu halen wij dié producten en ons toiletpapier (in noodgevallen) bij “Junaid Market”, “Hassan Baba Night- and- Dayshop” en een winkel met onuitspreekbare Turkse naam die wij simpelweg “Mooie Vorm” noemen daar de uitbater mij telkens met die woorden complimenteert over mijn figuur om mij vervolgens nen halve kilo tomaten cadeau te doen in ruil voor dat visueel genot.
Wandelen we verder? Te beginnen bij de “Bollekensfrituur”, een barakske met de mazelen dat wordt uitgebaat door een pronte praatgrage Madam die U niet alleen van smakelijke frieten voorziet maar ook van minder smakelijke en koosjere roddels uit de buurt. Indien u geen koude frieten wil raden wij haar onmiddellijk het zwijgen op te leggen of naar frituur “het Neuzeplein” (op het Neuzenplein) te fietsen. Op diezelfde Terneuzenlaan wapperen vlag en wimpel nog steeds aan de oude woonboten en occasionele pleziervloten. Turkse matrones kloppen er hun veelkleurige kelims uit. Bij stormweer krijgt U, als U geluk hebt, de kans om vliegende tapijten te zien. Bij zonneschijn geuren de kades naar gegrild vlees, zorgvuldig bereid door de (immer in bont gekleurde trainingspakken gehulde) Romamannen die er gebruik maken van de gemeenschapsbarbecues. Een communistische gewoonte…U kunt hen verder nog herkennen aan hun wagens uit de jaren 80 zonder roetfilter en hun voorliefde voor plaqué gouden sieraden en dito tanden. Ondanks de grote cultuurverschillen doen de nieuwkomers hun uiterste best om goede eilandbewoners te worden. Wat wij hen echter nog zouden kunnen bijbrengen is dat Halloween en de bijhorende trick- or- treat- promenade niet mag verward worden met de driekoningenstoet en deze niét op wekelijkse basis plaatsvindt. En tot slot: rokende kinderen en mislukte pattatensalaad horen niet thuis in bushokjes.
De zuilengalerij van bomen escorteert u verder langs de Terneuzenlaan. Aan de overkant bieden de geklasseerde torens van Vynckier soelaas aan de romantici onder ons die geen schoonheid vinden in dit grauwe post- industriële panorama. Toch wordt de Muide steeds meer een trekpleister voor jonge artistiekelingen die hun dadaïstische idealen op het landschap willen verhalen. Ze hebben zelfs veel geld over om een nest te bouwen in de voormalige pakhuizen, die nu cryptische namen krijgen zoals LooDs 22*. Niks op tegen, hoor. Het komt zelfs het niveau van de jaarlijkse rommelmarkt van de dekenij ten goede; waar men tussen de kitscherige “postuurkes” in biscuit en oubollige chinoiserie nu af en toe eens “Deens Design” tegenkomt. Leuke rommelmarkt trouwens! Ook om er zelf eens met een kraampje te staan. U hoeft gegarandeerd uw koopwaar niet terug mee naar huis te sleuren; de ene helft wordt namelijk gejat, de andere gekocht (maar weliswaar betaald met Belgisch geld of kroonkurken). Hier aan de Muide neemt men daar genoegen mee.
Om even te verpozen en op krachten te komen kan men diverse horeca-etablissementen frequenteren. Café De Wan: om naar de voetbal te kijken, Café Union: ook om naar de voetbal te kijken, café ’t Sport: om onder andere naar de voetbal te kijken en café De Viking: om er te genieten van spotgoedkope pintjes, pikante zeemansverhalen…en naar de voetbal te kijken. Vermijd het café, waarvan ik de naam uit voorzorgsmaatregelen niet noem, naast bakkerij Mertens. U kan er dan misschien ook wel naar de voetbal kijken (en illegaal gokken), maar loopt ook het risico met hamers en matrakken bewerkt te worden. Toch zijn de Muidebewoners, in tegenstelling tot wat u nu misschien denkt, geen notoire drankorgels en gokverslaafden. Noch maken zij zich schuldig aan blasfemische praktijken. Integendeel! De godsdienst wordt er hoog in het vaandel gedragen! Weinig eervolle escapades, schunnige scheldtirades en andere obsceniteiten worden/werden er te biechte gebracht in de uiterst pittoreske en uitnodigende Sint- Theresiakerk op de Meulesteedsesteenweg, in de kerk van ’t Seleskest, in de Schipperskapel en voor de Noren onder ons, in de Norske Sjomannskirken aan de Weba. Wie honger heeft kan terecht bij o.a. Pitta Han, Pitta Hakyemez, Pitta Izmir en Pitta “De Spoorweg”. Restaurant “De Carpaccio” is er voor wie nog een biefstuk tussen zijn pitta wil.
Voor de afterparty moet u op Ironmuide of in de Eskimofabriek zijn. Een ander alternatief is de wekelijkse T.D. in café ’t Sport. Avondkledij is geen vereiste. Wie erin zou slagen om in een van de hierboven vermelde cafés een lief op te scharrelen, zou ik hebben aangeraden zich voor het huwelijk te laten kleden door Couture Anny, indien dat vorig jaar niet failliet was gegaan…Helaas rest er u enkel nog Couture Dunya in de Sleepstraat. Ook niet mis, maar zorg er dan voor dat u niet op kerstmis trouwt of men verwart u met de kerstboom. De huwelijksmaaltijd zou kunnen besteld worden bij vishandel Epicurus op de Voormuide: de specialiteiten zijn o.a. zalmterrine met citroengelei en krulpeterselie of ingelegden haring met “anjoens”. Lekker traditioneel! Voor het dansfeest verwijs ik u graag door naar feestzaal “De Fluvial” op de Sassekaai, met bijhorende parking en buitentoilet waar het huwelijk eventueel onmiddellijk kan geconsumeerd worden. Bijna thuis. Onderweg is de kans groot dat u onze overbuur Hendrik tegenkomt. Tijdens den oorlog willens nillens ingelijfd bij de Hitlerjugend, nu opa van de plaatselijke jugend. Elke morgen worden wij door hem uitgezwaaid en ’s avonds, bij thuiskomst, terug verwelkomd.
En voor het slapengaan, kijk ik vanuit mijn kleine dakvenstertje nog eens naar Venus die boven de uitgebluste schouwen van het het industriepark pinkelt…En val ik in slaap. Hier kraait de haan niet maar kraaien de krakers die louche zaakjes doen op straat, hier knerpt de tram wanneer hij ’s morgens vroeg de Voormuide opdraait, omdat de muren van karton zijn horen wij de buurman een ochtendconcerto spelen op zijn oude piano… En ondanks onze haat-liefde verhouding met dit eigenaardige eiland en zijn talloze mankementen, houden wij er nog steeds veel van te ontwaken op onze love- boat in deze veilige thuishaven.
Sarah De Grauwe -De Grauwe Gekheid 