Schrijver…

Je droeg een keurig colbertje en hét schrijvers- uniform bij uitstek: zwart. Net zoals je humor…Grappig dat van die kinnenkrabbende cultuurkakkers het altijd moeten hebben van zo ’n artistieke brilmontuur en een kapsel waar Herbert von Karajan nog een puntje kan aan zuigen. Zelfs je gesticulaties hadden iets weg van een dilettante dirigent. Je bood me een glaasje “vitte vijn” en een portie poëtisch seksisme aan waar zelfs Michel Houellebecq niet kan aan tippen. Jij bestelde “een doorrookte turf- whisky” en bij de tafel naast ons, een sigaret. Ongevraagd deed je me de gouden regels van de retorica uit de doeken. En dat met een danig aantal decibels opdat de hele tafel je goed zou kunnen horen. Desalniettemin wilde ik je pseudo- intellectuele prietpraat over Plato, Hugo Claus én uiteraard jezelf nog een kans geven. Helaas mondde dat bij jou uit in een megalomane monoloog en bij mij in ergernis en gênant geknikkebol. Jammer dat je je baret en bongo ’s was vergeten om die geforceerde beatnik ‘slang’ kracht bij te zetten. Dan was ik misschien wakker gebleven. Ik heb dus eigenlijk totaal niet geluisterd wanneer je me je uitgesponnen visie op ‘khunst’ en de intrinsieke waarde van literatuur uit de doeken deed. Al die moeite om je eruditie ten toon te spreiden heeft dus helaas geen zoden aan de dijk gebracht. Dostojevski kan om eerlijk te zijn mijn kloten kussen. Het enige wat ik van jou zal onthouden is dat je nog steeds vrijgezel bent omdat je jezelf zo graag hoort praten. Dat de façade die je vandaag weer eens hebt opgetrokken dringend aan renovatie toe is. En had je ook maar een minuutje je mond gehouden, dan had jij van mij geweten dat ik ook satire schreef. Sorry…