Maloja

15 winters geleden boemelde ik in een oud stuk schroot met de Christelijke Mutualiteit door de Zwitserse Alpen op weg naar het zevenste knoopgat, Maloja. Voor velen de enige manier om ooit de charme van wintersport te ontwaren …

De tien uur durende busreis had van mijn achterste een stuk rosbief gemaakt. Een goed begin van wat een sportieve week moest worden. Gelukkig bood “Sonic Youth” in de discman soelaas, waardoor ik de plaatselijke ‘Ellie en Rikkert’ ook niet langer door de radio hoorde kwinkeleren. Aan het eindstation lag het statige Maloja Palace, een afgeleefd jeugdhotel met kostschool-allures dat sinds het jaar ’62 quasi onveranderd was gebleven.

We moesten ons onmiddellijk omkleden voor een ‘ijsbrekend’ kennismakingsspel in open lucht. Bij gebrek aan beter had ik een skipak geleend van de moeder van een schoolvriendin: een purperkleurige moffel uit de jaren 80, afgebiesd met fluoroze lintjes én epauletten conform de toenmalige modetrend. Daardoor lag ik meteen goed in de groep! Hoewel niemand een kamer wou delen …

De volgende ochtend werd ons meteen een stevig ontbijt geserveerd teneinde de dag in de snijdende vrieskou te overleven: “wienerschnitzel mit sauerkraut und bratkartoffeln” en voor de liefhebbers nog een gebakken ei met “hüttenkäse”. Meteen daarna stond een ski-initiatie gepland voor degenen die nog nooit op skilatten hadden gestaan (of nog niet op de pot zaten). Den uitleg over ‘de zwarte piste’ kreeg letterlijk bijVAL toen mijn latten ineens los klikten en ik met m’n verkleumde smikkel tegen de ijzige vlakte kwakte!

’s Middags volgde nog een mountainbike- en overlevingsparcours, een groepsspel en een vier uur durende bergwandeling op sneeuwraketten (lees: veredelde vliegenvangers onder veel te grote sneeuwboots gemonteerd) Ik zag eruit als een paarse yeti met een houten been! Het enige wat ik wél graag deed, was op een vuilniszak van een flauw heuveltje afglijden. Alleen jammer van die ondergesneeuwde koeienvlaaien…

Tijdens de après-ski kregen we een kop zure geitenmelk en een stuk Toblerone waar ik dan nog een tand op heb gebroken. Een winterlief kon dus ook al vergeten! En daarna vroeg naar bed zodat de leiding zich eindelijk zat kon zuipen. Op de laatste dag had ik het écht moeilijk om niet uit pure miserie van ‘den teleferiek’ te springen. Ondanks de nostalgie verwondert het me dus niet dat het complex vorig jaar verkocht werd “wegens slinkend succes bij de jeugd.”

Tschuss Maloja, ik ga nog wel eens skiën op de Bararque Fraiture!