La Veneziana

Nog voor er ooit sprake was van moochies en smoothies, van gluten- en lactosevrije misbaksels, gingen zoet gebekte Gentenaren gewoon “ne goeie crème gaan lekken” in tea room ‘de Veneziana’.

Met uitzicht op ’t gravensteen, in de zon, en dan nog het liefst in het gezelschap van de grootouders die met plezier in de ‘slekkestekker’ tastten om te trakteren. “Allez, hoeveel bollekes wilt ge?” Ik hoor het de mijne ook nog zeggen terwijl ze zelf “ne waffel mee eirbezen” bestelden. Ik liet me het aanbod welgevallen en ging steevast voor drie bollen pimpernoot: pistache avant la lettre. Het beste dat ik ooit gegeten heb!

Achter de glazen toonbank blonken ijskristallen als diamanten op de pastelkleurtjes van de huisgemaakte ‘gelato’: con amore gedraaid door de Italiaanse Virgilio, waar iedereen gewoon ‘Niki’ tegen zei. Een schat van een man met talent voor mensen; want ieder roomijsje toverde hij om in een fraai gepareerde ‘coupe geluk’. Passie was waarschijnlijk zijn geheim ingrediënt…

Indien we van verrukking niet stil waren geworden dan was het wel door de imposante muurschilderingen, de barokke bloemekees op tafel of het charmante art deco decor die van de zaak een mythe maakten. Om nog maar te zwijgen van de spraakwatervallen van de immer goedlachse serveuse Rita De Smet, die 25 jaar lang de klanten met goesting en glimlach heeft besteld.

Ja, ‘La Veneziana’ was een culinair theater vol magie, een zoet stukje erfgoed met een bitter afscheid. Iedere keer ik het (ondertussen leegstaande) pand passeer, zou ik er zo graag nog eens willen binnenstappen om er een Melba of een milkshake te bestellen. Helaas. IJs vind je overal, lékker ijs daarentegen… De Zangrando’s waren ontegensprekelijk ‘grande’ in Gent! Ze hebben niet alleen de magen maar ook de harten van hun klanten met goede herinneringen gevuld. Bedankt, mooie Veneziana, voor al die zoete zonden, de gezelligheid en het toefje nostalgie dat nog steeds aan mijn vingers kleeft.

Met dank aan mijn goede vriend Eli, neef van Virgilio ‘Niki’ Zangrando, die me voor mijn verjaardag een originele ‘spijskaart’ uit het jaar 1937 cadeau deed!