Rozebroeken

Copacobana: een festival voor ‘sunshine kids’. Maar voor ons scheen de zon nog nét iets harder in de Rozebroeken, het domein dat nu het decor vormt van gefabriceerde ‘zuiderse’ pret.

Wij, en dan heb ik het over mezelf en een paar andere etters van op school, bouwden er vroeger namelijk clandestiene boomhut-kampen met bijhorende vuurtjes, stalen ingeblikte worsten uit de keuken van de nabij gelegen kleuterschool en dronken er ons eerste pintje(s). Om er dan vervolgens onze eerste roes uit te slapen en ons de dag nadien te bezondigden aan nog meer smeerpijperij zoals het paffen van een jointje met typex of het beschieten van passanten met loodjesgeweren en het bekogelen van diezelfde passanten met de restjes afgeknauwde worst (die overigens niet te vreten was).
We deelden er ons jeugdverdriet, het trauma van scheidende ouders, van acne en slechte schoolresultaten. En af en toe een tongzoen. Sindsdien kreeg ik de bijnaam ‘wasmachientje’… Vreemd zich te bedenken dat niks van dat ooit nog terug komt. Want de eerste keer blijft voor eeuwig de eerste keer.
In die tijd was het park nog niet zo hip en proper maar juist lekker verwaarloosd en verwilderd, onttrokken aan het oog van de ouders die er angstvallig op toezagen dat we geen ‘verloren zaken’ of ‘junkies’ werden. Tevergeefs, voor sommigen onder ons althans, want de helft werd ondertussen al de nor ingedraaid of slaapt nog steeds diezelfde roes van weleer uit in de psychiatrie. Anderen zijn dan weer gelukkig getrouwd en hebben kinderen van dubieuze leeftijd die ze proberen te behoeden voor dezelfde (héérlijke) zwijnenstreken. En die beginnen misschien ooit hier wel… op Copacobana?