Feest…

De afasie legt haar weer letterlijk het zwijgen op. Vanuit haar rolstoel lijkt de wereld ineens groter, anders en enger. Toch zegt ze “schoon” als ze onderweg stokrozen of gekostumeerde stoetgangers opmerkt, “lief” als er een sproetenkop met suikerappel en ballon passeert, “leuk” als ik de rolstoel nét iets verder duw dan de toegelaten zone en bezopen ‘stropkes’ haar hartelijk begroeten met: “nie pleuje, hé madam!”

De kerk van ‘de heilige Rita’ is de enige bezienswaardigheid in de omtrek waar ik haar op kan trakteren. Toepasselijk, we zijn dan ook allebei hopeloze gevallen. Hopeloos verloren in een moment waarop afscheid nemen centraal staat. Afscheid van eindeloze verhalen die we elkaar vertelden, van schunnige volksliedjes en hekeldichten, van het lachen om buren en hun ruzies, van komische banaliteiten die van iedere dag een kluchtspel maakten.

Nu voer ik een eenzame monoloog, die wordt beantwoord met de stilte van een bescheiden glimlach. En toch zegt ze “feest” wanneer ze in de verte muziek hoort en de vlaggen op het Gravensteen ziet dansen. Ik zeg haar dat we er niet heen mogen en rechtsomkeer moeten maken.
Toch heb ik haar, in de cafetaria, kunnen trakteren op verboden vruchten in de vorm van Gentse Strop en een bordje brokkelkaas. Onze laatste Gentse feesten smaakten écht naar meer…