Bedelbrief

Met het groot aantal bedelbrieven dat ik rond deze tijd van het jaar ontvang, en de bijhorende emotionele chantage onder de vorm van balpennen, portemonneetjes, kalenders en zielige kijkende knuffelbeesten, kan ik stilaan een winkeltje openen!
Neen, ik heb het niet zo voor bedelbrieven: dat pseudo handschrift, die hartverscheurende foto’s op je nuchtere maag, die smekende toon om een fiscaal aftrekbare gift en ga zo maar door. Persoonlijk vind ik het zelfs een beetje cru om ficaal voordeel te trekken uit ‘Wesley met het waterhoofd’, maar goed, dat ligt misschien aan mijn teergevoelig zieltje.
Iedere keer ik zo’n venster-enveloppe in de brievenbus zie liggen, denk ik bovendien dat het een rekening is. Gezond kan dat toch niet zijn…
En ik begrijp het niet zo goed: er is géén geld om de blinde ‘Malika’ te laten studeren of om de kansarme ‘Kitty’ een nieuwe winterjas te kopen, maar wél om tonnen drukwerk en rommel mee te bestellen die gegarandeerd door de geërgerde ontvanger in de vuilnisbak belandt.
Maar goed, ondertussen zit ik er wel mee, met al die mond- en teengeschilderde wenskaarten van de Liga voor Personen zonder Ledematen.
Wie dus een persoonlijke De Grauwe Gekheid kerstboodschap* wil ontvangen: laat hieronder uw adres na. Zolang de voorraad strekt! En dat is lang…