Tekening

Hans Teeuwen had er al iets over te zeggen maar dat heb ík ook: kinderen en hun knutselwerkjes, het is dubbel. Zijn ‘draak’ – zonder kop en zonder staart – lijkt op een regenworm, zijn ‘sabeltandtijger’ op een verkeerd gemonteerde ikea-tafel en papa op een piemel. Maar dat wil je niet zeggen. Je wil het kind gelukkig maken, en dat kan énkel middels het obligatoire ‘oh wat mooi, zeg!’, een bemoedigende bolwassing en een welverdiende zoen. ‘Maak er nog maar één, we kunnen er niet genoeg van hebben…’ lieg je dan.
Maar het vreet aan je, dat je moet liegen, dat je je verrast en met een aangenomen vergenoegdheid moet opstellen wanneer het kind weer eens komt aandraven met zijn kopvoeters met veel te grote navels en piekjeshaar. Nooit meer dan vijf sprieten! Maar goed, wat sommige papa’s betreft is dat niet gelogen…
En dan zijn er nog de ‘kindersculpturen’; bloempotten en eiermandjes in papier maché, of een raket gemaakt van een lege bus Dreft. Rotreclame!
Eigenlijk word je gewoon zenuwachtig van al die zelfgemaakte mikmak. Zeker als je zelf geen kinderen hebt, ben je niét klaar voor al dat ratjetoe uit zilver en karton. Laat staan voor beeldjes van opgedroogde proppen krantenpapier en behangerslijm in allerlei bonte kleurtjes. Ze verpesten je interieur. Klaar.
Ik hou m’n hart al vast voor toekomend weekend: voor de zes-puntige paaseieren en kreupele paashaasjes die we weer van de neefjes en nichtjes zullen krijgen. En ze moeten aan de koelkast, of op de schouw, of naast de tv. Ze moeten! En je voelt je bovendien moreel verplicht om ze minstens een maand te laten hangen. Minstens tot ze nieuwe mikmak voor je hebben gemaakt. En daarna? Ach, daarna bewaar je ze in koekendozen, ergens op zolder… voor al-al-altijd!