Bouquetje

Met IJsboerke in de zetel. Een dekentje op schoot en kwijlen maar. Honderden heeft ze er al van verslonden. De Bouquet-reeks is de accu waarop mijn moeders liefdesleven al enkele jaren is aangesloten en tot op heden nog geen enkele stroompanne heeft vertoond.
‘Machige verleiders’, ‘Liefde onder voorwaarde’ en ‘Nachten met de Italiaan’ genieten haar voorkeur en leest ze bij tijd en wijle voor de zoveelste keer opnieuw. Titels die ooit van toepassing waren op haar eigen liefdesleven. Maar dat geeft ze niet toe.
Als er tranen vloeien, vloeit er extra chocoladesaus. Richard, Danny of Clayborn laten haar pagina’s lang smachten naar hun gespierde torso en ‘krachtige lans’ die zich als een boa constrictor meester maken van haar teer romantisch zieltje. Met wiebelende tenen leest ze hoe ‘de meedogenloze Clayborn een web weeft rond zijn zwakke prooi’. Een zachte zucht klinkt op. Als Cindy de lippen tuit, doet zij dat ook. 99 pagina’s vol van verlangen, verleiding en valse trots, vol vooroordelen, vijandigheid en pseudo-poëtische vleeslijkheid. Afstoten en aantrekken, om dan uiteindelijk uit te monden… in een dikke toef slagroom. U weet best wat dat betekent. Op pagina 100 likt ze haar vingers af. Moeder is eigenlijk altijd op bladzijde 99 blijven steken… Maar hoop doet leven: het volgend Bouquetje zit al op de post. En eigenlijk behoeft ze helemaal geen Clayborn, ze neemt genoegen met haar IJsboerke.