Slovenië: impressies

Omdat ik telkens tien facebook-vrienden verlies bij het posten van mijn vakantiefoto’s heb ik besloten dat niet meer te doen. Wie toch foto’s wil zien: Google… Slovenië… afbeeldingen.
Woorden vatten zelfs béter samen dan wat een mens krampachtig en veelal tevergeefs probeert vast te leggen op het schermpje van zijn smartphone; ze vertellen niet hoe de amber- en terracottakleurige bossen ruiken, hoe verse Alpenmelk smaakt en hoe de bellen van de koeien in Tolmin klinken. Hoe het opstuivend water van de woeste watervallen neernevelt op je gezicht, moet je zélf voelen, welke mysterieuze sfeer uitgaat van de ietwat spookachtige bergdorpen met hun met wijnranken overwoekerde huisjes, moet je zélf ontdekken. Ik kan Slovenië slechts proberen te schilderen met poëzie… De bergen van de Julische Alpen staan zusterlijk zij aan zij en kijken uit over schilderachtige meren, strijdlustige rivieren van vloeibare jade en vruchtbare dalen waarin de schoonheid van het goede en eenvoudige boerenleven verscholen ligt. Slovenen zijn trotse mensen met een aandoenlijke complexloosheid; waar ze worden geboren, blijven ze, en eren ze hun heilige geboortegrond door ze met respect te cultiveren. Rond zowat ieder huis ligt dan ook een wel onderhouden moestuintje waar de bloemkolen tussen de viooltjes pronken en de pompoenen tussen de anjers floreren. Men teelt alles wat nodig is om oud te worden op de welig-groene flanken van de triglav-heuvels. Ik heb ook nooit geweten waar kaki’s vandaan kwamen… wel, in de Soča-vallei groeien deze honingzoete lekkernijen met hun dieporanje schillen overal langs de weg, waar ze opkleuren tegen de leerachtige bladeren van de kromme, knoestige en donkere diospyrossen. Hier noemt men ze trots ‘triumphen’. En terecht. Zoals u ziet, lieve lezer, ligt in elke stap, achter elke heuvel en in ieder dal een schat aan verwondering verborgen. De zintuigen dansen een mens hier moe…
Interessant: voor ‘kava’ betaal je in de bergdorpen minder dan één euro. ‘Kava’ is koffie, geen ‘cava’. Sorry. Maar wees gerust, de wijn (en dan vooral die uit uit Brda) verdient alle gouden medailles die maar toebedeeld kunnen worden. Het land nodigt eigenlijk bijzonder uit om te drinken; “Ga nooit naar de hel, maar zorg altijd dat je ernaar onderweg bent”, luidt de slogan bij een van de traditionele ‘gostilna’ waar men huisgebrouwde slibovic schenkt. Er is ook maar weinig kans dat je hier een Pascale Naessens- slaatje met granaatappelpitjes geserveerd krijgt. Mijn gastheer vertelt me dat men in Slovenië bijzonder veel van varkens houdt, en dan vooral in de pan. Als ik vraag of er nog iets anders te krijgen is dan die bewuste ‘schweinsbratwürstel’, antwoordt hij ontegensprekelijk: nè! En ‘nè’ is ‘nee’ in het Sloveens. Nog een laatste ‘pivo’ bij het café naast de kerktoren alvorens ik me overgeef aan een zalvende somnolentie op het balkon van mijn ouderwets boerderijhotel. De ijle bergwind zingt mij zacht in slaap. De koeien klingelen vanuit hun stallen en de eenzame ezel balkt nog een allerlaatste keer alvorens hij zich in het hooi vleit. De nacht valt over Propetno en over alle wonderlijke momenten die ik deze week heb beleefd, momenten die misschien wel mooier zijn dan de dromen die de nacht voor mij achter de hand heeft… Geen foto die dát kan samenvatten! Toch?