Sporen

Misschien heeft u ook wel die twaalfrittenkaart van de NMBS aangevraagd omdat u, net zoals ik, treinreizen wel iets romantisch vindt. Nu, ik reis eigenlijk nooit per trein, maar net daarom verheugde ik mij erop.
Ah! Het Spoor, dat doet toch denken aan passages uit Russische romans en de film noir? Of aan de gare Saint-Lazare van de impressionisten. Een laatste kus op het perron voordat de trein met al zijn daverend geweld aan de horizon van een nostalgisch blikveld verdwijnt. De stoompluimen moet u er zelf maar bij verzinnen… 
Ja, er is iets weemoedigs in de razende vaart, in het scheuren door de mistige velden en het dromerig door de beloken raampjes staren, maar het staat vast dat het moderne treinreizen niks meer van doen heeft met de luxe en grandeur van weleer. De IC trein naar Antwerpen is beslist niet de Oriënt Express. Als u die dan toch ergens mee zou vergelijken, doe het dan met de trans-Siberische Spoorlijn; een kleine 60 kilometer voelt aan als de volle 9289. Hoewel ik er zeker van ben dat zij die van Moskou naar Vladivostok reden niet te klagen hadden over bilkrampen en kauwgum aan de schoenzolen. De coupés zijn tegenwoordig zodanig schamel uitgerust dat men zich in een lijkkoets waant. En uw reisgenoten zullen dat gevoel alleen maar versterken; moe gependeld zitten zij voorovergebogen; gemaskerd, de bleke ogen neergeslagen op dat ene scherm naar de buitenwereld, terwijl zij verveeld zitten te kauwen en daarmee het poëtische rolgeluid van de trein verstoren. De knotwilgen en de koeien slaan zij in de wind, net zoals de kraaienvlucht boven de akkers en het roodkleuren van de kornoeljes. Treinreizen is eenzaam zijn tussen de mensen. Gelukkig zijn er nog van die dweperige zielen die daar een stukje over schrijven, of alle romantiek zou verloren zijn. 
Dus: wat ooit het symbool van de Moderniteit was, is thans verworden tot verwaarloosde trekschuit. Twee beurten per maand, dat zijn er nog twee te veel. Ach, misschien lag het aan de verbinding. Heen en terug naar Appelterre… zou dat beter zijn?