Ik heb nog nooit zoveel tijd voor het raam doorgebracht. En ik besef dat ik de komende weken nog heel vaak voor dit raam zal zitten. In de verte zie ik de karmozijnen en amberkleurige kruinen van de bomen. Ze vertellen mij hoe mooi het kan zijn om dingen los te laten. Boven mij sluimeren Engelse wolken en in de verte vind ik een nevelige horizon, waartegen zich kartelend en piekend de stad aftekent. Daartussen stuiptrekt het leven – en god weet voor hoe lang -, maar ik geloof erin dat er grote hoop in kleine dingen schuilt. Die bomen, die wolken, die horizon; zelfs in grauwe tijden behouden sommige dingen hun kleur.
Op de radio speelt ‘Le devin du village’, een stuk dat gecomponeerd werd door Jean-Jacques Rousseau en voor het eerst werd opgevoerd in 1753 aan het hof van Fontainebleau. Later diende het als huwelijksstuk voor Louis Seize en Marie-Antoinette. Omdat visualisatie een krachtig medium is waar wij volgens grote smurf te weinig gebruik van maken, construeer ik in het grijs van de onweerslucht een balzaal van blinkend bladgoud en flonkerend kaarslicht. Ik zie de kroonluchters en de guirlandes, de hoepelrokken en de pruiken, en Rousseau die zegt dat onwetendheid nog nooit kwaad heeft gedaan. Wat zou ik dat graag willen geloven… Ik had een schriftje en een handvol goede ideeën naast me liggen, maar zolang het klaar is buiten mag de muziek mij haar verhaal vertellen. Ik zwijg, vlucht in die kleine, hoopvolle dingen, en dans in het kaarslicht van Fontainebleau. Meer heb ik vanavond echt niet nodig.
Sarah De Grauwe -De Grauwe Gekheid 