‘Ge moet niet over liefde schrijven
want gij kent er toch niks van…’
Zo sprak een oude man vandaag
die ik toevallig tegenkwam
‘Zesenveertig jaar…’ zo zuchtte hij verveeld,
‘ben ik blind en doof en stom…
En nochtans getrouwd uit liefde
maar ik vraag mij af waarom.
”Het huwelijk? Dat is een graf!’
Met opgeheven hand zei hij:
‘Ge blijft het best alleen, mijn kind,
Neem het aan van mij!’
En plots klonk er een belsignaal
Het was zijn telefoon
‘Jawel, mijn duifje, zo meteen…’,
sprak hij op zachte toon
‘Ik kom eraan, ben bijna thuis,
Ik weet het, ja, ge wacht erop…’
Quod erat demonstrandum.
En hij haalde kort zijn schouders op
De oude man, zo wijs en grijs,
nam afscheid met een gulle knik
maar wees mij met zijn vinger aan
en keek mij aan met scherpe blik
‘De liefde is een wandeling’,
dat riep hij mij nog stellig toe
‘Ge begint eraan met volle moed,
maar aan ‘t einde zijt ge moe.’
Sarah De Grauwe -De Grauwe Gekheid 