Dryade

De straatlantaarn belicht een beetje spookachtig de kruinen van de platanen voor mijn raam. Ik zit op de bank en mijn neus piept boven een notaboekje uit. Waarover zal ik deze keer weer schrijven? Het regent. Waait. Zachte donderslagen. Buiten tekent het eeuwenoude schouwspel van ritselende bladeren en traag buigende takken zich af tegen het schijnsel van de stedelijke nacht. Het tafereel zit al lang in de mens, maar wekt nog steeds verwondering in me op. De kunst van het kijken; zo gemakkelijk afgeleerd, maar misschien wel mijn nobelste arbeid.

Ik heb ontzag voor de bomen, en poog er net zoals de grote schrijvers iets over te vertellen. Met een gestrekte mondhoek streel ik het lege blad papier dat, ironisch genoeg, ooit aan een boom toebehoorde. Ik probeer een gedicht: “Bomen; stille rebellen van de moderne tijd, non-conformisten in een wereld vol haast, angst, geweld, vertoon en beton.” Stop. Ik kijk weer naar buiten: de knoestige wortels van de platanen duwen nukkig de straatstenen omhoog en bewijzen daarmee dat de natuur niet op toestemming zit te wachten om geleefd te worden. Schoon.

De boom kent alleen de tegenwoordigheid. In tegenstelling tot wij mensen, die altijd onderweg zijn naar later, beter en meer. Wij kennen alleen de maakbaarheid, en hebben daarom zorgen. Een boom is misschien wel de beste metafoor voor de berusting: hij heeft er vertrouwen in dat hij zal groeien naar zijn voorbestemde vorm, en probeert zichzelf niet krampachtig te manifesteren in een gedicht. Ik zak onderuit, en dank de goede platanen voor hun eenvoudige wijsheid. Ik leg het notaboekje neer en sluit mijn ogen om naar de middernachtelijke stilte te luisteren. De dryade in mij is gelukkig…