Le coquelicot

Ik maak de deur van mijn winkeltje open en veeg wat melaatse bladeren bij elkaar. De bomen houden weer uitverkoop. In de lucht wat kleverige wolkensluiers. Herfst… het klinkt een beetje Oostblok-achtig, maar komt van het Germaanse woord ‘harbista’, harvest, oogsttijd dus. Ik oogst wat peuken en plastiek, die enkele minuten later worden weggeblazen door een poëtische windvlaag.

In de straat dampt al wat weemoed, en leunend op mijn keerborstel luister ik naar de klagerige klanken van de lome ochtend. Puffende vrachtwagens, rammelende laadkleppen met europaletten. Straks is het aan mij. Ach, kon ik maar geld verdienen met dagdromen. Want alleen daarin heb ik carrière gemaakt. Met wel dertig jaar anciënniteit…

Ik veeg nog een streep hondenpoep van de stoep terwijl ik droom over een weekendje Parijs. Een klein hotel met een smeedijzeren balkon in de Rue des Martyrs, met een schrijftafel voor een raam dat uitkijkt over een paar jonge eiken en een draaiende paardencarrousel. Erik Satie. Zijden onderbroeken. Alle dagen uiensoep, met lange rekkers gesmolten kaas. Een glas Byrrh in de guinguettes. Het Parc Turlure. Een boek van Colette…Een veegwagen komt voorbij en schuurt mijn dromen weg. De eerste klant staat al voor de deur. “Je lijkt wat op dat meisje van van Dongen, zo met dat rode mutsje op. Een beetje Parisienne.” Zo’n beetje, ja. Dat heeft ze goed gezien.