Nutswerken

De stad voert nutswerken uit. Een donkere put met een donkere man erin. Hij steekt de spade met bruut geweld in de grond alsof hij zijn eigen graf aan het delven is. Het vuil kruipt overal, zelfs onder zijn vel. Vanuit de schaduw blikt hij op naar de weke herfstzon. De goede daden aan het westelijk front zijn in zijn gezicht ontploft. Tussen zijn rimpels hangt desillusie en vermoeidheid. Toch, in zijn fluitconcert is nog wat moed te horen. Het is ironisch: doe hem een pak aan en hij lijkt een beetje op Sean Connery, maar in die fluogele werkkiel is hij niemand. Het veld van eer is verworden tot een stinkend moddergat. Maar de afdaling is essentieel. De hypotheek loopt, zijn kinderen willen studeren en zijn vrouw heeft nieuwe knieën nodig.De waardigheid van de arbeid… Er valt iets voor te zeggen. Ze zal niet weerkeren op de nobele manier zoals ze ooit aan ons werd gepresenteerd door moedige idealisten. Wie vandaag nog met spierkracht werkt, tot hij oud en grijs en krom is, is geen held meer maar een sukkelaar. Zo goedkoop dat zelfs machines zijn arbeid niet voor minder geld kunnen verrichten. Maar het lot heeft gesproken: er bestaat geen alternatief.Langs zijn kalende kruin passeert nu een glunder meisje met een stel mooie benen. ‘Men are toxic-’, zegt haar trui. Ze kijkt laatdunkend in de put, vermijdt de modder en steekt de straat over. Onze man fluit deze mooie benen wijselijk niet na, maar buigt zich nederig in het zwarte gat en spit naarstig verder, de knieën van zijn vrouw indachtig…