Maaltijdseks

Aan de overkant van mijn straat is er een overdekte boerenmarkt waar ik tegenwoordig graag mijn boodschappen doe. Het is een lust voor het oog om al die verschillende, veelal vergeten groenten in hun kribbetjes te zien liggen; koolrabi’s, aardperen, warmoes, savooien, kardoen… Het zijn mooie groenten met mooie namen. Maar let op, de smaak kan nogal tegenvallen. Deze maand stonden de rapen en de kolen in de aanbieding. Daar heb ik laatst eens ‘Russische soep’ of ‘shchi’ van gemaakt. Smaak en kleurmodaliteit waren hetzelfde: grauw. Iets dat aan de buitenwijken van Leningrad deed denken, of aan de moeilijkste dagen in de frontlinies achter de IJzer. Met wat kampernoelies erin viel het wel mee, maar als je iemand legaal wilt uithongeren: die soep is de manier.Een voordeel van die boerenmarkt is wel dat je er alles met maaltijdcheques kunt betalen. Nog zoiets dat mij aan de oorlog doet denken. Toen vonden ze ook van alles uit waar je zogezegd gratis recht op had. Maar goed, het voelt niet aan alsof je er écht voor betaalt. En dat brengt me bij de volgende amusante, edoch ietwat ongemakkelijke anekdote. Zo stond ik deze week aan de kassa met een hele kilo winterpenen. Van die grote, dikke waarvan je spontaan ‘ho-hooo!’ zegt. Zo groot dus.De Gentse kassier woog ze, deed ze in een doos en vroeg dan een beetje lispelend:‘Maaltijdseks?’‘Ooh ja!’ riep ik verrukt, het gratis-idee indachtig.En beiden blikten we die penen aan. De monkel op zijn gezicht liet niks aan de verbeelding over. Ik blijf voorlopig even weg. Er zit nog Russische soep in de diepvries. Véél!