Wu wei

We streven voortdurend naar succesverhalen, maar wat we absoluut niet kunnen, is toegeven dat we moe zijn en eigenlijk gewoon eens ‘niets’ willen doen. Niets, zoals in lezen op de bank, doelloos rondslenteren of luisteren naar muziek. En zodoende moeten we voortdurend onze spontane, fantasierijke en kwetsbare kanten onderdrukken.

Onderweg worden we vreemden voor zij die ons, los van onze rijkdom en status, graag zien. Terwijl we steeds meer afhankelijk zijn van de wispelturige aandacht van degenen voor wie we alleen maar de som van onze prestaties zijn. Familie ziet ons steeds minder, onze geliefden worden bitter, vrienden bellen niet meer op.

We kunnen een waslijst aan prestaties voorleggen, maar kunnen ons niet meer herinneren wanneer we voor het laatst de kans hadden om een dag niets te doen. Alles moet opbrengen.

We zijn zo diep gefixeerd op het idee dat ‘armoede’ het resultaat is van gebrek aan talent en kansen, en dus iets onvrijwilligs is. Maar wat we ons niet kunnen voorstellen is dat armoede het resultaat zou kunnen zijn van de vrije keuze van een intelligent en bekwaam persoon, gebaseerd op een rationele kosten-batenanalyse. Want het is oprecht mogelijk dat iemand besluit om die beter betaalde baan niét aan te nemen, géén nieuw boek te publiceren, géén hogere functie te zoeken. En niet omdat hij er geen kans toe had, maar omdat hij er bewust niet naar wil streven. En omdat hij bijvoorbeeld meer ziet in de rust, de spiritualiteit, de natuur en het helpen van zijn naasten dan in status, een drukke agenda en winst…