Diorama

In de diepste onderstromen

van de ziel

huist onze meest

elementaire kwetsbaarheid

De oppervlakte laten rimpelen

is een kwelling

die deels ook vreugde is

Onontkoombaar

voor iedereen

die met heel zijn wezen maakt

wat hij maakt: de twijfel

aan zichzelf

die elke oprechte ambitie

altijd lijkt te vergezellen

En soms ook wel wat schaamte

Over wie we ooit eens waren

Die tijdelijke totaliteit

van gevoelens en gedachten

Zoveel vervlogen zelven

Zoveel vergeten ikken

Een diorama van een leven

dat inmiddels lang gestorven is

Dus steeds meer

Een beetje meer

in contact met onszelf

buiten onszelf

Een zinderend herinneren

aan wie en wat we zijn

in de romp van ons wezen

onaagetast door de tijd

op die plek

van waaruit we maken

terwijl we onszelf

blijven maken

in kwetsbaarheid

in de bereidheid te verschijnen

en kort te worden opgemerkt

+2