In de diepste onderstromen
van de ziel
huist onze meest
elementaire kwetsbaarheid
De oppervlakte laten rimpelen
is een kwelling
die deels ook vreugde is
Onontkoombaar
voor iedereen
die met heel zijn wezen maakt
wat hij maakt: de twijfel
aan zichzelf
die elke oprechte ambitie
altijd lijkt te vergezellen
En soms ook wel wat schaamte
Over wie we ooit eens waren
Die tijdelijke totaliteit
van gevoelens en gedachten
Zoveel vervlogen zelven
Zoveel vergeten ikken
Een diorama van een leven
dat inmiddels lang gestorven is
Dus steeds meer
Een beetje meer
in contact met onszelf
buiten onszelf
Een zinderend herinneren
aan wie en wat we zijn
in de romp van ons wezen
onaagetast door de tijd
op die plek
van waaruit we maken
terwijl we onszelf
blijven maken
in kwetsbaarheid
in de bereidheid te verschijnen
en kort te worden opgemerkt



