Phalacrocorax

“Beloegawalvis gespot in de Seine.” Voor iemand die aan het water woont, spreekt zo’n krantenkop natuurlijk meteen tot de verbeelding. Ik zet het raam open en laat mijn ogen eens onderzoekend over de Visserij varen. Vooralsnog geen beloega’s. Zelfs geen eendjes… En die dobberen er doorgaans altijd rond. Altijd, behalve nu dan, nu het zo warm is dat zelfs de straatstenen zweten. Aan de overkant zit slechts een eenzame aalscholver op de kop van een lantaarnpaal. Het waterpeil staat opvallend laag. Nog even en we kunnen zien wat er allemaal op de bodem ligt. Schroot en moordwapens, waarschijnlijk, en brillen en valse tanden… Enfin, ik stel mij een dystopisch landschap voor waaruit al het water letterlijk en figuurlijk is verdampt, en waarbij mensen in de droge beddingen lopen. Graffiti op de kaaimuren, gekapseisde boten met verroeste kiel. Ondertussen weergalmt met veel bombast en pathos het Dies Irae door de geulen. Want bij een ernstige ramp hoort altijd Mozart. Dies Irae, de Dag des Oordeels… Zou God Latijn hebben gesproken? Neem nu die aalscholver. In het Latijn is dat Phalacrocorax, een naam die dat beest tenminste eer aandoet. Ik doe het raam dicht en neem nog een slok koffie. “Zesde uitstervingsgolf is een feit.” Het kan aan mij liggen, maar plots zit die phalacrocorax daar wel heel erg dinosaurus-achtig met zijn snavel naar de zon te wijzen. “Warner Bros schrapt nieuwste film van Adil El Arbi.” Misschien moet ik eens postuleren? Een nieuwe Waterworld, ofzo, maar dan zonder water…