Gabriele Vintage

Ik was een arm studentje, zonder smaak of stijl, dat op dinsdag – als ze vrij had – vaak de trein naar Brussel nam, om in de plooien van de stad op zoek te gaan naar eigenheid.

Vintage zat toen in de lift, en ook ik wilde niet achterblijven. Goedkoop, origineel, en voorwacht van de duurzaamheid; alles wat een meid verlangde, die op zoek was naar zichzelf. Ik herinner mij het eerste stuk: een grijze jaren 50 jurk. “Plissé soleil,” zei Gabriele, “iets wat niet te vertalen valt…” En naargelang de jaren, groeide mijn collectie.

Aan de hangers hing een hele eeuw in tassen, jassen, dassen, en eigenwijze cocktailjurken, trenchcoats, hoeden, diadeems, balmorals en klakkebussen; alles waar je ooit van droomde, Gabriele had het wel. Ieder stuk een parel, in de voering steeds verhaal. Alsof je in de huid kroop, in het tweedehandse leven, van een mens die lang gestorven was… Van een klein en mager vrouwtje, dat goed stond met turkoois; een dametje van stand, dat oog had voor een blindzoomsteek, en paarlemoeren knopen.

De deur ging krakend open, en dan klingelde de bel. Net zoals dat vroeger ging, in de tijd van goede smaak en manieren van gelijke snit. Een rijzige gestalte, in een bloes van crêpe georgette, verscheen dan in een hoek. Getoupeerde grijze haren. “Ah! C’est vous, je suis contente.” Gevolgd door een galante knik. Afhankelijk van haar gemoed sprak ze Nederlands of Frans, maar altijd mit ein Deutsch accent. De goedgeklede tante, waar je verder niets van wist. En dan stond ze streng te kijken naar de jurken die je koos. Een adoptieprocedure…

Na twintig jaar valt nu het doek over iets dat deel van mij was. Gabriele sluit voorgoed de deuren van haar winkeltje… Ook Brussel wordt herinnering, net zoals mijn eigen stad, die kraakt onder de tijd, en voortdurende verandering.