Samhain

Op 31 oktober heb ik altijd een beetje hetzelfde gevoel als op oudejaarsavond, namelijk dat er krampachtig iets gevierd moet worden en ik daarvoor niet in de stemming ben. Hoewel Samhain ‘vergadering’ betekent, houd ik het rustig. Solitude in pyjama, en een film met Vincent Price. Dat is meer dan goed genoeg. Af en toe een luie blik naar buiten… De wind waait woest en ongedurig; alsof de gehoornde god en zijn gevolg van heksen door het luchtruim stormt. En ik bedenk me dat de sluier tussen de wereld van de levenden en de wereld van de doden nu het dunst is, dat er ergens in een Welsh bos stenen in het vuur worden geworpen, dat de god Lugh straks aankomt in het dodenrijk, dat er in Ierland elfenheuvels worden gebouwd, dat er sabbats worden gehouden met naakte vrouwen die dansen onder de maan, en priesteressen die zeggen dat alles begint vanuit de duisternis.
Straks is het 1 november en zal ik de bladeren van mijn dierbaren vegen, zal ik mastellen eten die ik zelf heb gewijd en een kaarsje branden bij een foto van de mensen die ik graag had willen bellen, indien dat nog eens kon. Maar de sluier is vandaag het dunst, dus voor alle geval fluister ik toch maar al iets liefs naar de overkant: ik mis u. Verdomme toch, wat mis ik u…